Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

është kthyer në Niko (qesh). Unë e solla të vogël, kur akoma
nuk i kishte dalë pasaporta. Si të bëjmë? E morëm me
pasaportën e një shoku. Nusen e futa në pasaportën time si të
jetë vajza ime. Ata ishin akoma të vegjël, sapo dolën nga shkolla
mjekësore... Me probleme me dokumentet, si të gjithë
shqiptarët. Çfarë do të bëhet, lesh e li e kashtë e kokërr...
- Si e sheh të ardhmen?
- Të them të drejtën... pak dritë jeshile shikoj. Një nga nipat
e mi u kthye në Tiranë, atje kam motrën. Ishte inxhinier kimist,
erdhi në kohën e turbullirave këtu dhe atje ka dy vjet që nuk
është rregulluar me punë. Për mua ndoshta nuk është problem,
sepse mund të luaj rolin e ndonjë plake me flokë të bardha,
por... kam frikë. Kam frikë se çfarë do të bëhet. Makar të shoh
një dritë jeshile e të kthehem një ditë. Unë, jo për atdhetarizëm,
për t’u dukur, të them të drejtën, por e dua shumë Shqipërinë,
veçanërisht Vlorën. Pa erën e detit unë s’jetoj dot...
- Faleminderit!
- Faleminderit edhe unë!
71