Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

koha e zisë së bukës, e triskëtimit. Se unë isha më e madhja
nga fëmijët. Që të zë hollësisht të gjitha ato, të zënë të qarat.
Bëje hesap, kur zinte shiu, hipte ustai të rregullonte një
qeramidhe dhe thyente njëzetë. Dhe ne vinim poshtë legenët
për të mbledhë ujin...
Fëmijërinë e kam pasur shumë të hidhur. Një nga ata të
berberhanes që merrej me amatorët diletantë, më kishte ndjekur
në shfaqjet me shtëpinë e pionierit ku unë kërceja, këndoja,
recitoja, më tha “shko në Tiranë“. Më dha një fragment nga
një dramë ruse “Dashuria në agim“. Bashkë me mua erdhën
edhe katër pesë të tjerë, prej të cilëve vetëm unë fillova në liceun
artistik. Kjo ndodhi kur isha vetëm 13 vjeç.
Mbarova shkollën. U diplomova. Nuk po them
shkëlqyeshëm, se nuk dua t’i bëj qejfin vetes. Pas shkollës
punova një vit në estradë, sepse nuk e përballoja dot
universitetin nga ana ekonomike. Nuk isha me pagesë, me
bursë isha, por më duhej të blija një valixhe, një palë këpucë,
ndonjë fustan... Dhe punova një vit në estradë.
Më pas kalova në Institutin e Arteve.
- Kur e mbaruat Institutin?
- Unë i ndërpreva disa kohë studimet, sepse pësova një
aksident automobilistik, mbi bazën e të cilit u bë edhe skenari
i filmit “Flutura në kabinën time”. Është një ngjarje e jetës sime,
e hidhur edhe ajo...
Si mbarova, pata disa propozime për të punuar në Tiranë,
por unë preferova Vlorën, vendlindjen time.
- Kur e filluat karrierën artistike?
- Në vitet ’68 –‘69
- Deri kur?
- Deri në vitin 1992. Pastaj, mbas një turneu që vajtëm në
Austri ika dhe erdha këtu me një shfaqje, festival për fëmijët,
teatri i kukullave. Ne ishim tre aktorë që shkuam për të
ndihmuar amatorët e teatrit të kukullave. Disa nga shokët tanë
ndenjën. Ishte koha e emigracionit. Unë, duke pasur disa
detyrime familjare, por edhe mosha ishte e tillë që nuk i
69