Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

Dhe qeshi, përsëri sikur të kishte zbuluar fjalfundin e
humorit botëror.
Nuk donte shumë mend e kalem të mësoj kuptimin e emrit
tim në gjuhën greke. Emri im do të thoshte b…
- Sotirios! – shqiptuan të njëjtat buzë, duke ma drejtuar
gishtin tregues në fytyrë – emri yt, Sotirios.
Kështu u shndërrova nga Kolë në Sotir. Pak nga pak u
mësova me emrin e ri. Aq shumë u mësova, sa më dukej që
kështu isha thirrur që kur më regjistruan në gjendjen civile.
Keq e kisha kur paraqitesha për të bërë dokumentet, kur u
hap legalizimi. Kudo që shkoja vreja me bisht të syrit një cep
nënqeshje në buzët e grave dhe një hapje qosh më qosh e buzëve
tek burrat. Unë ulja kokën si të kisha bërë ndonjë turp, që nuk
e mban dheu…
Kaluan vitet. U mësova me vendin. U mësova me emrin.
Mësova edhe gjuhën me të folur, me të lexuar e me të shkruar.
Këtë të fundit e bëja dhe e bëj me shumë gabime. Më ngushëllon
fakti që me gabime e bëjnë edhe grekët, madje kam dëgjuar që
herë-herë, kur nuk janë të sigurt se me çfarë duhet shkruar me
ita apo me jota apo me omikron apo omega bëjnë telefonata
pyetëse.
Një ditë njoha një vajzë greke. E urtë, familjare, e bukur,
me një zë melodioz, që të hynte e të ngelte thellë në shpirt. Ajo
ma mori mendjen dhe zemrën. U dashuruam. U martuam dhe
sot kemi dy fëmijë, më i madhi në klasën e parë të shkollës
qytetëse.
Me letra vazhdoja të isha Kolë, kurse me të gjitha të tjerat
isha Sotirios. Gruaja, kur e mësoi emrin tim të vërtetë buzëqeshi
dhe m’u duk se e hodhi pas krahëve. Sotirios më thirrte ajo,
Sotirios më thërriste babai, nëna, vëllai dhe të gjithë gjaku i
saj. Kolë më thërrisnin njerëzit e gjakut tim. Me emrin Kolë
regjistrova edhe biznesin që hapa, një minimarket ushqimor
prej ku në mos rridhnin, pikonin aq para sa të mbaj gjallë
familjen.
Koha kalonte. Fëmijët rriteshin. Në dokumentet e tyre atësia
200