Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

RRIMË SE RRIMË… A SHKULIM UROF?
- Jemi se jemi… a bëjmë një shoqatë ?
Shumë e shumë vite më parë, kur shoqëria ishte më e çiltër
e njerëzit më zemërbardhë, kur individi dhe kolektivi kishin
një lloj lidhje shpirtërore pa prapaskena, në një ditë vere, në
një arë në malësi, ishin mbledhur e kishin bashkuar krahët për
të prashitur misrin burrat e mëhallës mbarë. Ujitja e tokave
bëhej sipas një radhe që nuk ndryshonte e nuk dhunohej kurrë.
Misri i ujitur sot, bëhej për shatë pasnesër. Askush, me forcat e
krahut mashkullor familjar të punës (se gratë në atë krahinë
nuk futeshin në prashitje) nuk mundte që për një ditë t’ia dilte
në krye ngastrës me misër. Ta lije atë për nesër ishte si të lije
xhenazen pa varrosur. Kësisoj, njerëzit kishin gjetur një rrugë
origjinale, thërrisnin argatë. Fjala vjen, ti ke nevojë për të
prashitur dy dynimë misër. Për t’i dalë në krye punës në një
ditë duhet të thërresësh dhjetë argatë. Puna bëhej pa shpërblim
në para, por me shpërblim në natyrë. Secilit person që erdhi e
punoi i kishe borxh “një ditë argati”, ditë të cilën do t’ia paguaje
kur ai të të thërriste për të prashitë arën me misër apo edhe
për punë të tjera të ngutshme në bujqësi apo edhe në ndërtim…
…Një ditë korriku ishin mbledhur e kishin vënë krahët mbi
shatë e po prashisnin misrin e fqinjit dhjetë burra. I ranë arës,
krah për krah, nga fundi në krye një herë, i ranë dy herë… Të
tretën erdhi vakti i drekës, u ulën nën hijen e manit në kodër
nga dukej i gjithë fshati dhe hëngrën byrek të ngrohtë, dhallë
220