Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

nuk kishte si të shkruhej ndryshe, vetëm se me emrin Kolë.
Gruaja filloi të shqetësohej. Ky shqetësim u trash, veçanërisht
kur erdhi koha që djali të shkonte në shkollë. E dinte se do ta
qeshnin dhe përqeshnin fëmijët kur të shqiptonte emrin tim.
Filluan zënkat. Më kërkonte me çdo kusht të ndërroj emrin.
Edhe unë desha ta bëj një gjë të tillë, por nuk dija si ta bëja. Një
ditë gruaja më futi në dorë një shuk me para dhe më tha prerë.
- Me para ndërrohet gjithçka e jo më një emër me katër
germa.
Nuk kisha se çfarë të bëja. Mora në telefon babanë në
Mirditë dhe ia tregova si ishte puna. U shtova atyre parave
edhe aq sa më dha gruaja dhe i nisa me postën më të shpejtë.
Babai është i njohur në fshat e në tërë krahinën, i shkon
fjala. Siç mësova më vonë kishte shkuar e ishte ulur në një
karrige përballë kryetarit të komunës, djali i një miku të
fëminisë. I kishte treguar të gjithë ngjarjen. Kishin qeshur me
njëri-tjetrin. Më pas kishin thirrur nëpunësin e gjendjes civile.
- Do t’ia ndrosh emrin djalit të Ndues - i kishte thënë. - Bëji
gati dokumentet dhe na i paraqit në mbledhjen më të parë të
këshillit të komunës.
- Si t’ia vë emrin? - kishte pyetur nëpunësi duke qeshur,
pasi kishte marrë vesh ngjarjen.
- Si t’ia vemë? - i ishte drejtuar babait kryetari i komunës.
- As unë nuk e di. Pa ta marr djalin në telefon…
Kur pashë në celular numrin e babait me shkoi mendja se
diçka kishte ndodhur.
- Si e do emrin? - më pyeti.
- Sotirios! - i them.
- Si si? Sotir?
- So-ti-ri-os. – rrokzova unë, duke e përsëritur disa herë
derisa ma tha plotësisht.
- Më dërgo një prokurë nga ambasada dhe të gjitha çfarë
duhen që të të bëj pasaportën e re, – më thotë.
Ia dërgova prokurën dhe fotografitë. Brenda muajit më
erdhi pasaporta e re me emrin Sotirios Prenga...
201