Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

KTHIMI I JORGJI MUZAKES NE SHQIPERI
Një zyrë në Hankondili 19, në katin e katërt, në qendër të
Athinës, ndonja dyqind metra larg rrethit të Omonias...
Një zyrë goxha e madhe, ku herë pas here mblidhen
lushnjarët e shoqatës, por edhe të tjerë...
Një zyrë rreth tavolinës së madhe, të së cilës dy herë në
javë mblidhen vogëlushë për të lëçitur gërmat e shqipes së
bukur...
E premte 20 prill 2007, ora 19.00...
Sot ajo nuk është zyrë, është “auditor”, është një “Odë
Burrash”, një “Log Kuvendi” me “burra” dhe “gra” nga e gjithë
Shqipëria, që e marrin dhe e përcjellin fjalën drejt të njëjtës
pikë, drejt të njëjtit njeri, drejt Jorgji Muzakës.
Po kush është Jorgji Muzaka?
Për sot do të them vetëm kaq: Është një njeri që në të
gjashtëdhjetë vjetët (muajin tjetër i mbush) e jetës së tij ka
udhëtuar midis dashurisë profesionale e njerëzore, ka dhënë
shumë e ka marrë pak. Sot është fjala për një kronikë. Në
numrat e ardhshëm, kur t’arrij t’i mposht emocionet e ndarjes
(që për mua është mirëseardhje), ndoshta do t’arrij të bëj një
skicë të jetës së tij. Një skicë të thjeshtë, sepse tablo nuk arrij
dot t’i bëj. Kjo, thjesht, sepse krojet e jetës së tij duan shtrat të
gjërë lumi që t’i mbajë pa vërshuar...
Flet Mihal Jano, që e njeh jetën e tij në Lushnje ku ka lindur
dhe është rritur.
Flet Ndreka, që e njeh në bangat e shkollës së mesme
136