Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

NJË NJERI “MIDIS NJERËZVE”
- Meditime për NJERIUN dhe mjekun Panajot Kolomihali…
Ka njerëz që të hyjnë në zemër e të shkrihen në shpirt dhe
nuk dalin, nuk t’i nxjerr as vdekja, i merr me vete në “botën
tjetër”.
Një prej këtyre njerëzve e njoha në janar, në një ceremoni
në “Titan”, tek merrte një dekoratë i mallëngjyer e i lotuar, tek
lexonte shqip, tek ecte midis njerëzëve e trokiste gotën e verës.
Në një moment u gjend edhe pranë meje. I trokitëm gotat dhe
përgjysmuam lëngun e kuq. Bëmë edhe një fotografi bashkë. E
pyes, pas gjithë asaj gjeografie udhëtimesh që prezantuan
njerëzit që e njihnin nga afër, nëse ka qenë në Dibër dhe në
Lurë me sigurinë që do të më thotë jo. U gabova. Kishte qenë,
kishte parë të shtatë liqenet që i lidh zinxhiri i gjelbërt i rrugës
malore. Kishte parë Fushë- Lurën, Lurën e Vjetër dhe Borie-
Lurën, në atë govatë të gjelbër ku notojnë kullat e bardha. I
kishte parë tek zbriste e ngjitej të përpjetës së Lan Lurës, një
fole tjetër e bukurisë shqiptare, ku bilbilat ushqejnë zogjtë duke
kënduar. Kishte bujtë në shtëpinë e Shkëlqim Canit në Çidhën,
fshat që sot ka si kurorë kanalin e famshëm me emrin e fshatit
që çau Gjalicat e pakalueshme, i piketuar me plumb pushke
nga Gani Tuçepi i madh i veprave ujore nga Dibra e deri në
Sarandë. Kishte bujtë në Çidhnën - Qytet, që përjetoi masakrën
dhe themelshkuljen më të madhe mesjetare pas vdekjes së
Skëndebeut…
176