Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

“I marshi të keqen Saliut!“
U befasova nga nëma e plakës. Thashë me vete si është e
mundur që një plakë, që me siguri i kishte kaluar të tetëdhjetat,
u thotë dy vajzave ende fëmijë: “I marshi të keqen Saliut“? Pse
ato dy vajza në prag të adoleshencës së jetës duhet t’i marrin
të keqen një kryetari partie, një kryeministri, një presidenti që
sot është në karrige e nesër ulet përtokë? Pse ajo plakë e regjuar
nuk thotë: “I marsha të keqen!“ dhe të ikë me të në botën tjetër,
por u kërkon dy filizave të njomë të jetës që ato t’ia marrin “të
keqen”.
Pesëdhjetë vjet qemë mësuar me këtë parullë, me këtë
thënie mbledhjeve, kongreseve, bisedave për Enverin. Pse duhet
ta kujtojmë e ta shtrijmë edhe sot?
BUKUR POR...
Një ditë, aty nga ora dhjetë e paradites, shkova në Kamëz.
Një vit pa kaluar asaj rruge më befasoi me ndryshimin. Dy
korsi nga një krah e dy në krahun tjetër, ndarë në mes me
murë betoni do të më shoqëronin deri tek shinat e tenit. Dy
korsi të tjera, nga të dy krahët e kishin bërë urën mbi lumin e
Tiranës të tillë që nuk mund t’i vije asnjë minus ashtu siç e
kishin bërë edhe të përpjetën nga ura tek Universiteti i Bujqësisë.
Më tej, deri në qendër të Kamzës, rruga zbriste nëpër një
peisazh ndërtimi rrugor. Herën tjetër, edhe ky segment që lidh
këtë qendër tashmë intensivisht të banuar me kryeqytetin, do
ta shoh me dy plus dy korsi. Para një viti këto kanë qenë pikat
më të ngushta të lëvizjes, pika ku gozhdoheshe për orë të tëra
pa bërë një rrethrrotullim përpara.
Të gëzojnë këto hapa përpara por...
...Tek kthesa për Kamëz në atë orë korsia nga njëri krah
ishte e lirë. Nga krahu tjetër, ai që takon autostradën Tiranë-
Durrës”, vargu shkonte deri tek shinat e trenit...
...Një orë më pas, kur u kthyem bishti i fundit i autokolonës
ishte pak më tej sheshit tek kthesa për në Universitetin e Bujqësisë.
311