Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

degë, degëza
zogj,
gjethe, gjethe
miza, miza, miza
ç’bisht i gjatë
Kujtoni ç’u solli
Shumë apo pak?
Korrik 2000
P.S. Të kisha një borxh Novruz Abilekaj. Po ta paguaj me
shkronja të gjuhës shqipe, që ti aq shumë e don, gërma që dikur,
dikush, në një film, një artist i madh (Sandër Prosi ), i ka quajtur
“flori e shkuar floririt”. E di që nuk mjaftojnë, e di që borxhet
e shpirtit kurrë nuk lahen. Do të takohemi përsëri. Në Kifisia,
ku i kemi kopshtet pranë e pranë. Në Federatën e Shoqatave të
Emigrantëve Shqiptarë, ku ti je “violinë e parë”. Në rrugë, në
kafe… Dhe pse jo, derisa jemi gjallë e jemi në jetë, në Tërbaçin
tënd, në muzeun e të cilit shkruhet se të parët, ata që mbollën
rrapet ku togat e zeza të inkuizicionit pushtues shekullor
shqiptar varën bilbilejtë, kanë ardhur nga Tërbaçi i Dibrës.
Tërbaçi i Dibrës i lan këmbët në ujërat e Drinit dhe tret
vështrimin kurrizit gjeografik të shqiptarëve, për t’u ndalur në
qytetin e Dibrës së Madhe, të prerë e të hedhur nga perandorët
e zinj të kohës.
Tërbaçi i Vlorës i lan këmbët në Shushicën ujëkristal dhe
mban mbi shpatulla Çipinin, ku legjendat kanë arat e tyre të
begata.
175
Athinë, 20 shkurt 2006