Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

RRUGET E JETES
Ai më kapi përkrahu, nga prapa. Ma shtrëngoi fort me
vendosmërinë e një njeriu që ka gjetur diçka të shtrenjtë dhe
nuk e lëshon. Kthej kokën. Kthehem i gjithi, në tërë pamjen.
Para meje një njeri me një vandak fletë llotarish në dorë e me
një çantë ksisto–sh varur supit. Mbi fytyrë i shumëfishohej një
buzëqeshje që buronte nga shpirti.
- Kush jam unë? – më befasoi me pyetje, kur ende nuk e
kisha marrë veten.
E pashë me vëmendje. Sytë i qeshnin, fytyra i rridhte gaz,
trupi i jepte gjallëri. Trokita derë më derë në qelizat e kujtesës.
Ishin të mbyllura. Kërkoja të gjeja çelësin e tyre. Nuk e gjeja
dot, edhe ai ishte i mbyllur.
- Jam më i vjetër se ti dhe sapo të pashë të solla në mend. -
më tha
- Ti më i vjetër se unë? Nuk e besoj - vazhdova. - Ti dukesh
si djalë i ri.
- Urdhëro pasaportën! – tha dhe ma la në dorë.
E hapa. Pashë vitlindjen. Vërtet, ishte më i vjetër se unë,
ishte i ‘38-s, ndërsa unë isha i ‘41-shit.
- Jam Ylber Qelepiri, - tha, pa më lënë kohë të lexoja emrin
në pasaportë.
Çelësi u gjet. Qelizat e kujtesës u hapën dyersh e dritaresh.
Fytyra e tij erdhi nga rinia dhe u bashkua në pleqëri.
Më tha se kemi dyzet e pesë vjet që nuk jemi takuar. I
thashë se unë qëllon që t’i harroj fytyrat, por datat nuk i harroj.
348