Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

- Kur jeni lidhur me humorin?
- Afrimi: Lidhjet tona janë të hershme. Fillimisht jam lidhur
unë me Agronin, rreth vitit ’68. Më pas në vitin ‘74 erdhi
Maneja, kurse në ’76-tën erdhi Meti. U bëmë kështu katër…
- Meti: Unë jam lidhur me humorin në shtëpinë e pionierit
në Vlorë, në veprimtaritë e shkollës dhe të pionierit në shkollë,
në qytet dhe më gjërë në Sarandë dhe vende të tjera. Pasi
mbarova ushtrinë, fillova në ndërmarrjen e përpunim-drurit
me veprimtaritë kulturore, me estradën e ndërmarrjes. Në vitin
1976 kalova si amator në estradën profesioniste. Në vitin 1980
u bashkuam të tërë si profesionistë.
- Agroni: Në nëntor të vitit 1967 më zbulon i madhi Piro
Sarasi, aktor. Isha në uzinën e sodës kaustike. Në ’68 kalova
direkt aktor në estradën profesioniste. Që atëherë nuk i jam
ndarë skenës e humorit.
- Si të zbuloi Pirro?
- Në ato kohëra kishte një lëvizje shumë të madhe kulturore
në qytetin tonë. Diku e kam thënë edhe në një vend tjetër: Atje
mund të gjeje shumë Agrona, shumë Afrima, shumë Mete,
shumë Mane. Pastaj ajo që thotë Meti “Desh Zoti dhe na
bashkoi të katërt“.
- Kur keni qeshur më shumë në jetën tuaj?
- Afrimi: Të qeshim ne është e vështirë, në qoftë se bëhet
fjalë për art. Por ne kemi qeshur. Kemi qeshur dhe do të qeshim
kur kemi evenimente, kur kemi gëzime në familjet tona. Kur
shohim njerëzit tanë të afërt që gëzojnë dhe qeshin dhe janë të
lumtur, natyrisht edhe ne jemi të qeshur e të lumtur. Nuk është
kollaj të qeshim, sepse profesioni jonë është që duhet të bëjmë
të tjerët të qeshin. Qeshim në momente kur ka tipa interesantë
që tregojnë bukur barcoleta. Sinqerisht, unë qesh e kënaqem,
kur shoh që kolegët e mi artistë bëjnë gjëra të bukura…
- Meti: Unë them se ne qeshim më shumë kur qesh
spektatori. Po u kënaq ai, ndjejmë edhe ne kënaqësi. Por më
shumë, që kemi qeshur së bashku me spektatorin, ka qenë kur
në konfidencë me njëri-tjetrin kemi bërë ndonjë lapsus në
223