Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

si buzëqeshin, si të përcjellin me dashuri dhe respekt...”
Kaq tha mjekja dhe menjëherë filloi ta pyesë shqiptaren. E
pyeste greqisht dhe, pasi merrte përgjigjen në gjuhën shqipe, e
shkruante atë në bllok me germa latine, e përsëriste disa herë
derisa merrte miratimin se çdo gjë e kishte thënë me tonin e
duhur të fjalës dhe të zërit...
* * *
Këto m’i tregoi shqiptarja që tash e tutje, do t’i duhej që
krahas punës në atë shtëpi t’i fliste mjekes jo vetëm greqisht,
por edhe shqip. Të njëjtën gjë do të bënte edhe ajo me mësuesen
shqiptare...
* * *
Kjo ngjarje më vuri në mendime. Ne kemi ardhur në Greqi
dhe nevoja e jetës na detyron që të mësojmë të shkruajmë, të
lexojmë dhe të flasim gjuhën e huaj. Greqishtja për ne nuk
është një gjuhë e huaj, është një gjuhë që në hapësirën
gjeografike shqiptare është mësuar dhe kultivuar në të gjitha
nivelet e arsimimit, që nga shkolla fillore, në të mesmen e deri
në universitet. Është një gjuhë që e flet një numër goxha i madh
i bashkështetasve tanë, i minoritarëve grekë në jug të vendit.
Shqipja, për këtë pjesë të popullsisë, ka qenë prej dekadash
gjuhë e dytë, gjuhë e cila është mësuar në shkolla të rregullta,
me libra dhe fjalorë të kohës. Këta libra e mjete të tjera mësimore
janë në përdorim edhe sot në të gjitha shkollat e minoritetit.
Janë libra e mjete mësimore “të ngujuara“ vetëm atje dhe nuk
e kuptoj pse askush deri sot nuk ka thënë një fjalë, (as partia
që flet për të drejtat e njeriut me theks helen), që këto libra, të
botuara në një tirazh të madh të kalojnë kufirin dhe të jenë në
dispozicion të atyre që duan të mësojnë shqip. Besoj që ajo
mjekja, por edhe të tjerë grekë, (ndonjëri prej të cilëve ndjek
kursin në Shkollën Shqiptare të Athinës), do ta dëshironin një
74