Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

mëdhenj motorësh në grahmat e fundit, bori makinash, çjerrje
altoparlantësh...
Ti ecën rrugës së Durrësit, Elbasanit, Kavajës, Dibrës për
punë apo për shëtitje. Hundën ta vret era e tymit. Veshët t’i
çan kërcitja e motorëve me dy kohë... Janë ndotjet e reja të
ditës, jashtë serie, si politika, si politikanët. Tiranës, kur i
mungon drita e syve, i shtohet era e benzinës dhe e tymit,
zhurma e motorëve...
BISEDAT E DITËS...
Po bisedoja me vajzën në telefon. Po e pyesja nëse defekti
i madh i djegies së transformatorit (nuk e marr vesh se si digjen
këto transformatorët në Shqipëri, siç digjen pyjet dhe kullotat
që as siguresa kanë dhe as garanci fabrikash), e kish shtrirë
krahun edhe në lagjen e saj. Nuk arrita ta marr përgjigjen,
sepse m’u ngërdhesh gruaja. “Pse nuk pyet si është nipi që
ishte i sëmurë nga grykët? - më tha dhe ma mori trupin telefonik
nga dora...
Kishte të drejtë. Po edhe unë nuk them se nuk kisha të
drejtë. Në Tiranë (dhe në gjithë Shqipërinë) bisedat me telefon
apo në rrugë kështu nisin. Nisin me pyetjen “A keni drita? “,
“A keni ujë? “Unë dy ditë qëndrova në Tiranë dhe nuk dëgjova
një njeri të pyeste ndryshe, të pyeste për shëndetin e njerëzve,
pyetje kjo që ka qenë (por nuk është) çelje e bisedës njerëzore...
PSIKOLOGJI FËMINORE...
U fikën dritat. Natë herët. Errësirë. Fëmija që po ndiqte
“Aventurat e Çufos“ nisi të përplasë këmbët, të bërtasë, të qajë.
Gruaja, duke ecur me tahmin, më në fund gjeti një çakmak, e
shkrepi dhe theu paksa errësirën. Duke ecur me kujdes shkoi
drejt komosë ku u dha flakën tre qirinjve. Dhoma mori pak më
shumë dritë. Fëmija e pa dhe për çudi pushoi së qari. Fshiu me
dorë lotët dhe u drejtua nga e ëma. E shikoi me ëmbëlsi dhe
306