Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

UDHËTIM MBI DALLGËT E ISOS LABE
Isoja labe më ngjan me dallgët e detit; dallgë që i ledhaton
flladi i mëngjesit, dallgë që i ngrenë dhe i përplasin stuhitë...
Më ngjan me erën e malit; erë mëngjesore që i bën gjethet
të tundin këmborët e simfonisë së jetës, me furtunë që fshikullon
e gërryen malet...
Më ngjan me re pupëlore në qiell të kaltër; me shtëllunga
të zjarrta shkreptimash e bubullimash që të luajnë vendit...
Dikur, në rininë time, pata dëgjuar se një i huaj kishte hipur
e zënë vend në autobusin e linjës Gjirokastër – Tiranë. Flas për
fundvitet dyzetë e fillim vitet pesëdhjetë. Asokohe rruga kalonte
nëpër kthesat e Salarisë, të përpjetave e tatëpjetave të maleve
të Kurveleshit për të ngrënë drekë në Sevaster apo në Vlorë.
Në autobus, në atë udhëtim të gjatë e të lodhshëm kish qëlluar
të jenë edhe një grup labësh, nga ajo gjini lebrish që, kur bëhen
dy e ia thonë isos, tundin e marrin me vete këdo që kanë pranë.
Isoja kishte nisur në Gjirokastër e kishte sosur në Tiranë. I huaji
që nuk dinte as fjalët dhe as kufijtë e këngëve, kishte thënë:
“Këngë kaq të gjatë nuk kisha dëgjuar kurrë në jetën time...”
Këto m’u kujtuan pikërisht kur autobusi i firmës “Osumi
travel” la Athinën e mori rrugën drejt Shqipërisë, kur isoja
deri në të gdhirë nuk pushoi, kur ajo zgjoi mëngjeset shqiptare
luginës së Drinosit, kur ajo si një pupël zogu u ul e bëri vend
në skenën e Lushnjës për të sjellë e përcjellë dallgët e malit dhe
mallit të emigracionit...
318