Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

- Sa herë e kam ndjerë të vërtetë.
- Mbani mend ndonjë rast të veçantë?
- Të vërtetë? Në skenë? Ha, ha, ha... Uuuu... të them të
drejtën... Kohët e fundit, në filmin që luajta, të mos zëmë ato
të parat, por të vijmë tani, nga fundi, pastaj të zëmë të hidhurat,
që të ëmblat të jenë në fund. Në filmin që interpretova “Ilios
sto Egjeo“ (Dielli në Egje), film grek me regjisor grek, krah për
krah aktorëve grekë, ne jemi një familje shqiptare që kemi
ardhur duke mbartur mbi supe derte e halle dhe punojmë në
një fidanishte, mbledhim mastika. Më tej, ka edhe ngjarje të
tjera. Është një moment kur vemi në një festë. Aty nis një
muzikë për të kërcyer e kënduar. Mblidhen shqiptarët dhe,
ndërkohë, ngrihen edhe djemtë e mi për të kërcyer. Grekëve
nuk u erdhi mirë kjo. Nuk u erdhi mirë se diku-diku thellë
ekziston ai racizmi që një shqiptar të ngrihet të kërcejë dhe të
zërë vendin e atij dhe aq më tepër të kërcejë aq bukur. Aty
plasi sherri. Filluan të rrihen. Në kohën që unë u ngrita dhe u
sula për të ndarë sherrin, pashë djalin tim që e interpreton
Laert Vasili, të gjakosur, të lemerisur, të grisur. Natyrisht, në
atë moment, cilado nënë shqiptare kur shikon djalin të gjakosur,
sepse unë nuk e kisha parë me grim, e pashë kështu, rastësisht,
kur më doli përpara, ulërita me një forcë kaq të madhe dhe më
doli nga shpirti një duf, si një ujk nga një shpellë mund të
them, më ra të fikët dhe kur më dhanë ujë, unë nuk e kapërceja
dot...ë ë ë... u mbyta, u mbyta. Cila nënë shqiptare do ta
duronte dot djalin të gjakosur nga një dorë e huaj? Aty më
shpërthyen lotët dhe nuk e mbaja dot më veten dhe thërrita
bir...bir...bir... ulërita dhe rashë në gjunjë. M’u përfytyruan
fëmijët e mi menjëherë. M’u përfytyrua vetja ime. Ja këta janë
hallet tona, dertet tona. Ja, aty nuk ishte lot i vërtetë?
- Kjo është skenë e filmit apo...?
- Kjo është skenë e filmit që unë e interpretova dhe kur
mbaroi filmi, skenaristja thirri: Bravo! Bravo! Bravo! Regjisori
më mori përqafe dhe më tha: “Si është e mundur që e bëre kaq
bukur?” I thashë: Unë nuk interpretova, luajta vetveten. Luajta
67