Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

zgjasë drejt qiellit filizat e të çelë lule e lidhë fryte. Ky për mua
është një hap i mirë, një shëtitje në kopshtin e bukur të poezisë.
Këtë hap e hedhin ata njerëz që krijimtarinë e tyre e duan të
rritet e t’u ngjitet maleve të thepisura për të arritur majat.
Nuk e di nga e morën frymëzimin prindërit për t’i vënë
birit të tyre, më 3 shkurt të vitit 1977 emrin EDUART.
Shumëkush do ta përcillte imagjinatën tek mbretërit anglezë
të mesjetës. Unë, nisur nga zëvëndësimi i germës D me T do të
ulesha e hulumtoja me fjalët e bukura të shqipes, me foljen
“me dashtë” (dua, e dua) dhe emrin “art”. Bashkimi i të dy
fjalëve formon emrin EDUART.
Nuk do të kisha hyrë në këtë analizë fjalësh në qoftë se, në
koperinën e fundit, poshtë fotografisë së tij ku një jetëshkrim i
shkurtër na njeh me Eduartin, të mos më mbërthenin shpirtin
shtatë vargje të një poezie, vargje të llojit naimian.
Ku shkoj?
Nga ç’vend vij?
Kush më solli në tokë të huaj?
Ju lutem, kthemni… kthemni…
Se po tretem si dëbora.
Ju lutem,
Më ktheni në tokën time…
Nuk i thotë një gjashtëdhjetepesë vjeçar si unë, një njeri që
kur ka ikur ka lënë në truallin e jetës rrënjë që e lidhin ditë e
natë me vendlindjen. I thotë një i ri, një njëzet e nëntë vjeçar,
një njeri që punon dhe jeton në një ishull të largët të Egjeut,
një baba që ka rrok përqafe një kërthi të jetës së tij, një rrënjë,
një filiz, një lis të së ardhmes…
Në të kundërtën e botimeve të sotme, ku shkrimtarët e
poetët kërkojnë piktorë e disenjatorë për kopertinat e librave
të tyre, ai, me një shkrepje aparati ka marrë me vete dhe ka
sjellë mes ujërave të kaltra të Egjeut “ishullin” e jetës dhe
ëndrrave të tij, malin e Nemërçkës. Mbi këtë “ishull” punon,
329