Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

shpesh i pamë.
Lëvdonin veten, se në qafë
askujt s’i ramë,
Dhe hapur derën për të huajt, vetë e lamë...”
Brenga e njeriut, poetit, intelektualit vjen e rritet, rritet dhe
në rezonancë vjen e në një çast shpërthen:
“Rënkon Atdheu se pa gjak të ri,
e lamë.
Ndaj anemik, kur ikëm larg prej tij,
e pamë.
Pa gjak në trup, pa mend në kokë,
Pa shpresë e lamë.
Ndaj dhe një fjalë me vend s’e thotë,
dhe fjalën vramë.
Dhe pa të djeshmen dashuri,
Atdhenë e lamë,
Ndaj se përfill më asnjeri,
madje e shamë.
Dhe pak nga pak, pa dinjitet,
Atdhenë lamë.
Në sarkofag dhe shtetin vetë,
një ditë e pamë...
Sa pak i dhamë Atdheut, vëlla,
i dhamë. Sa pak përbrenda nesh, vëlla,
Atdhenë e pamë.
Ishte kjo një elegji, një këngë vaji, nga ata lloj këngësh vaji
që vetëm vajtojcat e maleve dinë t’i thurin e t’i nxjerrin nga
thellësia e shpirtit. Vaji është me adresë të përveçme - (Kushtuar
vëllait tim, kompozitor) – poshtë shkruan autori, por është edhe
për mua, edhe për ty, edhe për ne, edhe për ata që janë atje
dhe janë këtu. Nuk e di nëse ndonjë kompozitor e ka marrë
dhe hedhur mbi pentagram. Dhe në qoftë se nuk e ka marrë,
dhe në qoftë se nuk e ka lexuar, do të bëjë mirë ta marrë. I bën
mirë vetes, por i bën mirë e më mirë Atdheut të cilit “Sa pak i
dhamë...”
125