Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

Mbaj mend që kisha shumë kërshëri të shihja një librari
“perëndimore”. Dhe vërtet në Filiat kishte një librari të vogël,
por që mua më dukej diçka e jashtëzakonshme, sepse kishte
mjaft libra në gjuhë të huaj. Isha duke parë librarinë bashkë
me një shok, kur ndjeva një dorë të më mbërthejë në zverk, një
zë të ulërijë dhe unë të tërhiqem zvarrë. Ishte një polic që më
nxirrte me dhunë nga libraria, duke më çuar tek autobusi i
policisë. Ata që ishin brenda në librari u llahtarisën nga kjo
pamje. Atë natë policët vendosën që mos të linin më askënd të
lëvizte i lirë në qytet. Me sa mësova më vonë, vendosën të
kthenin pas gjithë refugjatët shqiptarë.
Unë jam “arratisur” nga ky kamp falë ndihmës së disa
kineastëve grekë. Një kineast grek, Lefteris Haronitis, kishte
ardhur në kamp që të filmonte ardhjen e shqiptarëve. I duhej
dikush që të fliste anglisht dhe ta ndihmonte në komunikimin
me disa prej emigrantëve që gjendeshin në kamp. U gjeta unë
dhe, ndërsa operatori xhironte, filluam të bisedonim me Lefteri
Haronitin për gjëra të ndryshme. Lefteri ishte i dëshpëruar tek
shihte pamjet e emigrantëve.
“- A e di që unë kam besuar dikur tek idealet e atdheut
tuaj?” – më pyeti.
“- Shih rezultatin” – ju përgjigja unë.
Duke parë pamjen e emigrantëve, Lefteri kishte pamjen e
një njeriu që kishte pësuar disfatën më të madhe të jetës së tij.
“- E pabesueshme, e pabesueshme. Por çfarë bëtë 50 vjet?
Punuat vetëm për të shkatërruar vehten tuaj?” – më pyeti.
Nuk kisha çfarë t‘i përgjigjesha dhe ngrita shpatullat. Pas
pak, Lefteri më propozon të më marrë me vete në Athinë, të
më mbajë në shtëpinë e tij derisa të gjej punë, derisa të
rregullohem. Por policët nuk linin askënd të dilte prej kampit,
sepse kishin urdhër të rreptë t’i kthenin pas të gjithë shqiptarët.
Kështu që me të vërtetë jam arratisur nga një prej
bashkëpunëtorëve të Lefterit, i cili i tha policisë që do më merrte
të shkoja tek minibusi i xhirimit ta ndihmoja që të merrte diçka.
Kështu u futa në minibus dhe më mbuluan me një batanije,
273