Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

Ia ngrita kokën, nxora nga çanta një shami dhe i fshiva
fytyrën mbi të cilën lotë të nxehtë kishin formuar brazda. E
qetësova duke kërkuar fjalën e duhur, atë që shëron plagët e
thanë lotët.
... E kishin kapur tek punonte në një vilë në Kifisia. Tre
policë ishin përballë me punëtorët dhe njeri prej tyre e kishte
thirrrur me emër e mbiemër. Kishte thirrur vetëm atë, asnjë
tjetër, ndonëse aty kishte edhe shqiptarë të tjerë, kishte edhe
kurdë. Vetëm kryeustai ishte grek. I kishin vënë hekurat dhe e
kishin shtyrë në pjesën e pasme të makinës së vogël policore. E
kishin zbritur dhe përplasur në një qeli dy me dy metra katrorë,
ku rrinin pesë vetë. Nuk kishte dokumente ose, që ta themi me
saktësi, kishte një karton jeshil nga regjistrimi i parë në OAEDH.
Nevojat familjare e kishin detyruar të kthehej pranë fëmijëve
dhe po këto nevoja u kishin dhënë fuqi këmbëve për të kaluar
malet e krahëve forcë për të punuar në punët më të vështira
në bujqësi. Nga lëvizjet e shumta nuk kishte arritur që të
rinovojë letrat thjesht se kudo ku punonte nuk i jepnin ensima.
Kohët e fundit kishte gjetur një punë të mirë, punë e cila në
sajë të zgjuarsisë dhe përvojës e kishte ngritur paksa
ditëpagën...
...Një ditë i kishte thënë kryeustait grek se i duheshin
ensima për të bërë dokumentet, madje i kishte dhënë në dorë
edhe kartonin e ensimave dhe bllokun e regjistrimit në ndërtim...
...Pas tre ditësh ia kishte behur policia. E kishte thirrur me
emër dhe mbiemër dhe e kishte futur nën dhé, në një qeli të
lagësht.
...Këtu ajo e mbaroi tregimin e saj, fshiu me dorën e vet
lotët që vazhdonin të mbushnin liqenin e syve dhe pyeti?
- Çfarë të bëj?
Nuk dija se çfarë t’i thoja, përveçse asaj fjalisë së rëndomtë
që na vjen në mendje e përfundon në gojë.
- Gjej një avokat...
77