Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

Unë nuk i kuptoja atëherë ato fjalë… Tani i kuptoj dhe i
ndjej… Ndjej se Ai, ndonëse kishte dyfishin e moshës sime, më
konsideronte shok, ndjej urimet e tij të nxehta që buronin nga
një zemër e zjarrtë…
Atëherë mua më mjaftonte pamja e atij njeriu në një fletë
të bllokut tim të kujtimeve, një njeriu serioz, veshur me një
kostum dopjopet, shumë i përhapur në modën e asaj kohe, me
kollaro… Një njeriu që tërë pamja e tij rrezatonte dashuri dhe
respekt.
Ku është sot ai njeri i mirë, që as firma nuk më jep
mundësinë të di emrin e vërtetë?
Ai njeri, në korrik të vitit 1959 më dha një amanet, një
shprehje dashurie dhe respekti në gjuhën e nënës së tij dhe një
fotografi. Pas shumë vitesh, i ndodhur tashmë si refugjat në
dheun e prindërve të tij, amanetin po e shkruaj.
Mali me mal nuk takohet. Njeriu me njeriun qëllon që një
ditë, në një tjetër kohë e vend, edhe takohen…
16