Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

- Po.
- Vojsava: Këngën labe e filluam nga pasioni. E kishte
këtë pasion burri dhe motra ime, u bë pasion edhe imi dhe i
kunatit. Sa herë që mblidheshim bashkë në familje apo në
shoqëri këndonim. Motra ime dhe burri im e kishin në gjak
dhe na e futën edhe neve në gjak.
- Vasilika: Unë desha të shtoja se nuk qe vetëm pasioni
për të kënduar këngën labe, por ishte edhe dëshira e madhe që
na e zgjonte emigracioni, ishte edhe mundësia që na u dha
nga shumë emigrantë dhe në veçanti të rapsodit dhe drejtuesit
tonë Kastriot Lekdushi, i cili me tekstet e bukura ka bërë që të
ngjitemi me dinjitet në shumë skena si në Greqi, po ashtu edhe
në Shqipëri.
- Mbrëmë artdashësi lushnjar u mahnit veçanërisht me dialogun
e nënës dhe të bijës, të Valbonës emigrante dhe të nënës së saj në
Shqipëri. Çdo të thoshit ju për Valbonën?
- Vojsava: Për Valbonën desha të thosha se me vargjet e
Kastriotit ishte një Valbonë në emigracion, që në bisedën
telefonike me nënën e saj foli në Lushnjë për hallet hallet e saj
që janë hallet e mbarë emigrantëve.
- Vasilika: Unë, nëpërmjet fjalëve të nënës, çoj mesazhet
e të gjithë nënave, të cilat i ka përvëluar malli për fëmijët e
tyre, për vajzat, për djemtë në emigracion. Dhimbja e kësaj
nëne tregon mallëngjim dhe dashuri.
- Si e jetoni këtë emocion kënge?
- Vojsava: Tani na është futur në gjak, na është bërë shumë
e nevojshme. Edhe telefonin kur e ngremë në bisedat me
Kastriotin dhe njëri-tjetrin themi: “Kur do të bëjmë prova?”
Na është bërë si një sëmundje kronike.
- Vasilika: Emocionet e këngës janë të vazhdueshme. Ato
nuk janë vetëm në skena ku na rrëmben publiku me
duartrokitjet apo me dëgjimin e tyre të këndshëm, por edhe
emocionet që kemi ne për këngën, që e ndjejmë këtë këngë, të
cilën e kemi kënduar prej vitesh.
- Çfarë roli keni ju si këngëtare në grup?
62