Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

NJË DITË ME NIK(I)OLLA LAUDA(RI)N
Sipas bisedës me Kristo Zharkalliun
Kristo Zharkalliu është një emigrant i vjetër. Dyzet e katër
vjet më parë ai sfidoi grykat e kallashnikovëve, të ftohtit,
pjerrësitë e thepisura dhe honet e maleve dhe u vendos në
Athinë. Jeta e tij është një enciklopedi e gjallë. Pena e tij (ai
shkruan bukur) është një pasuri që pak e njohin. Tregimet e tij
janë kaq të gjalla dhe jetësore, sa të duket vetja protagonist i
radhës së parë.
Një ditë, tek po pinim nga një gotë raki, si gjithnjë e
ngacmova, se po nuk e ngacmove “thesi” i tij nuk hapet.
“- Do të na tregosh sot një përrallë”! - i them.
“ - Përrallë?! Unë nuk tregoj përralla, tregoj vetëm të
vërteta, tregoj për ato gjëra që i kam parë, i kam ndjerë në
shpirt, i kam jetuar. Përralla i tregoj vetëm mbesës sime,
Kristinës…
“ Diç më the një ditë për Niki Laudën, për takimin me të…
“ Së pari dua të të them se atë nuk e quajnë Niki Lauda,
por Nikolla Laudari. Është shqiptar e bir shqiptari, rrënjët i ka
në Lavdar të Beratit e degët në Austri. Së dyti, dua të të them
se takimi me të është kaq real sa takimi me ty…
“Vetëm kaq? - mundohem t’i zgjidh grykën thesit të
kujtimeve të tij pafundësisht të gjëra.
Dhe “thesi“ hapet…
Me Niki Laudën, po përdor emrin publik të tij, kam një
246