Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

ezave në familje, atë lloj lidhje që i ka mbajtur jo vetëm
njerëzit, por edhe malet në këmbë. Ndueja tash po i afrohet të
shtatëdhjetave të jetës së tij. Disa vjet ka punuar, i është bërë
krah dhe shtyllë familjes. Tani nuk punon. Punojnë djemtë
dhe nuset. Ai u gëzohet nipërve e mbesave, ushqehet me mjaltin
e mjaltit të jetës njerëzore...
U ndava vonë me Nduen. Ai do të nisej për në Nafplio,
tek një mik i tij. Nuk ishte hera e parë që udhëtonte drejt
kryeqytetit të parë të Greqisë së re. Atje shkonte vit për vit, tek
shoku, tek miku, tek gjaku. Më gëzoi edhe ky detaj i jetës së tij,
një detaj karakteristik malësor, shqiptar. Një detaj që ka bërë
rrënjë e mbijeton edhe qindra kilometra larg tokës ku u mboll
e lidhi fryte.
* * *
Të martën, më 19 qershor, përsëri një telefonatë, përsëri
Ndue Nikolla. Ish kthyer nga Nafplio dhe nuk donte të nisej
për në Kavalla pa e pirë një kafe, nga ajo lloj kafe që bën miq,
që i fut njerëzit në zemrat e njëri-tjetrin dhe i bën një. Nuk e di
nëse ndonjë ditë do t’ia kthej miqësinë, do të shkoj në Kavalla,
do të shkoj bashkë me të në Fan të Mirditës e do të ulem në
odën mirditore. Nuk e di. Zemra ma do...
162
Athinë, maj-qershor 2007