Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

DHURATA E KRISHTLINDJEVE
Monologu i një pastruesje
Unë isha inxhiniere. Edhe sot inxhiniere jam. Isha
inxhiniere në kombinatin e tekstileve në Berat. I mbani mend
ato pëlhurat e pambukta, të brendshmet e pambukta që dilnin,
mbushnin tregun, por mbi të gjitha mbushnin eksportet
shqiptare? Nuk ka se si të mos i mbani mend. Sigurisht, në
qoftë se keni qenë të paktën adoleshent, për mos me thënë i
rritur apo e rritur. Erdhi një ditë që ma shkurtuan vendin e
punës. Edhe unë ç’them kështu! Nuk ma shkurtuan, po ma
shkatërruan. Makineritë bashkëkohore dhe me rendiment të
lartë i çmontuan ose më e udhës të them i shkulën vendsh dhe
i dërguan si hekurishte në Mal të Zi. Histori e njohur kjo në të
gjithë Shqipërinë me Kombinatin e Autotraktorave në Tiranë,
Uzinën e Instrumenteve në Korçë, uzinat e Shkodrës, Durrësit,
Elbasanit, Vlorës e kë të numërosh më përpara. Edhe fushat e
pambukut i bënë copëza-copëza dhe pambukun e shpallën
bimë non grata...
Nejse, këto i dini, ashtu siç dini se në Shqipëri nuk mbeti
inxhinier, agronom, zooteknik, veteriner, kimist, biolog, filolog
e ku t’i numëroj të gjithë pa luajtur prej vendi, pa marrë malet
i infektuar nga virusi i çmendisë. Edhe unë malet mora. Me
burrë, me djalë e me vajzë. Shyqyr që kisha qenë e rregullt në
zbor, dija ta bëja rikonicionin e terrenit si një ushtarake
profesioniste, sigurisht, duke u konsultuar dhe bashkëpunuar
51