Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

AGRON NOVRUZI…
Udhët bashkojnë dhe ndajnë njerëz, i kthejnë ata mbrapa
në kohë e hapsirë, duke rrëmuar thellë në kujtesë e duke i
bashkuar hullinjtë e jetës, siç bashkohet palë-palë toka e kapur
nga plori dhe veshi i plugut duke ekspozuar ngjyrën e vërtetë,
atë të brendshmen, atë që mbledh e përcjell jetë.
Me Agron Novruzin jam njohur në udhëtim. Kemi
përshëndetur diellin tek ulej këmbëkryq mbi Istmin e Korinthit.
E kemi kapur me dorë kur ngrihej i kuq flakë, për të ndejtë
disa sekonda mbi malet në lindje të Mallakastrës. Jemi ulur e
kemi mbushur gjymat me kafen e miqësisë, atë lloj kafeje që të
shkul, t’i bashkon zemrat e të jep krahë.
Agroni ka udhëtuar shumë, aq shumë sa vështirë ta besosh
e vështirë ta përshkruash. Nuk flas për sot, për atë rrugën prej
tetëqind kilometrash nga Tirana në Athinë, rrugë që në kohë
piku të lëvizjes së udhëtarëve ai e bën pa ndërprerje për ditë e
netë të tëra. Jo me shofer të dytë, por i vetëm. Flas për të tjera
rrugë e për të tjera treva.
Agroni ka një cilësi që pak njerëz e kanë. Ai të hyn në
zemër, siç është, me këpucë mbathur kur i thonë fjalës. Nuk
hyn vetëm, por me njerëz, me njerëz që ti i njeh me emër e
mbiemër, me rob të shtëpisë e me sofrën e shtruar me bukë e
kripë.
Një ditë, në shënimet e mia, diçka shkruajta se si ai hyri në
bisedë me një fshatar të Këmishtajt të Lushnjës, si e pyeti atë
për njerëz që ai i kishte njohur dekada më parë dhe se si iu lut
23