Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

ujqësi. Një ditë na kapën policët dhe na kthyen mbrapsht. Në
vitin 1996, meqënëse kisha gjyshen me origjinë greke, mora
vizë dhe pastaj bëra dokumentet.
- Ku e fillove punën?
- Në fillim fare në Pire kam punuar, në Agio Nikola, me të
njëjtën punë. Që kur kam ardhur e deri tashti nuk kam ndërruar
punë, këtë kam bërë.
- Ke marrë zanat?
- Zanatin e mora. Nuk është vetëm ta mësosh, por edhe ta
vjedhësh, se këta grekët nuk ta japin zanatin.
- Si e vodhe?
- E vodha ca me të parë e ca me të punuar truri. Po të
punoj truri është kollaj.
- Këtu sa vjet t’u bënë gjithësej?
- Dy vjet isha në Shqipëri, ku hapa një veprimtari me të
njëjtat produkte si këtu.
- Ku e hapët?
- E hapa në Elbasan.
- E bleve dyqanin apo e more me qera?
- Jo, jo. Dyqanim e kishim se ishte i gruas. E kishte në shtëpi,
në pjesën e poshtme të saj. Si fillim, me vështirësi, por mirë.
Pastaj dalëngadalë puna filloi të ecte gjithnjë e më mirë. Në
Shqipëri ka punë dhe shumica e këtyre punëve që bëjmë neve
këtu janë të panjohura në Shqipëri. Ka shumë produkte mishi
që akoma në Shqipëri nuk janë futur. As kukurec, as
gardhupaqia, as gjiro e produkte të tjera.
- Çfarë produktesh fute për herë të parë?
- Unë futa rolo, me mish derri e me mish pule, bëra qofte
me dhjamë prej deleje, siç i bëjnë nga Qipro që i thonë sevdalie.
Bëra edhe kukurecë e gardhupaqia që në Shqipëri rrallë mund
t’i bëjnë.
- Ku i dërgoje?
- Isha lidhur me disa pika furnizimi. I çoja deri në Tiranë
dhe në zona të tjera përrreth. Ngaqë ishin prodhime cilësore,
sepse përparësi të punës time i vura cilësisë, pastaj të tjerat.
264