Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

KUR BËJNË DASMË DIBRANËT
Meditim
Atë mbrëmje të 14 gushtit, në atë sallë të madhe, ish
magazinë e ndërmarrjes ushqimore të Dibrës, shndërruar në
arenë gëzimi e hareje, vlerë që përcjellin dasmat dhe dasmorët,
mendimi herë merrte arratinë e kalonte male e dete, herë ulej
në atë amfiteatër dhe gëzohej si fëmijë.
Ajo dasmë kishte diçka të veçantë, diçka që ende e kërkoj
dhe nuk ia gjej fillin e plotë, nuk ia gjej fjalën e duhur. Ajo mbi
të gjitha e për të gjithë ishte një takim malli, një takim pas
vitesh. Ndoshta kjo gjë e kishte bërë atë sallë si një stadium
lojërash me dorë, me tavolina e karrike në formën e një patkoi,
me njerëz që i qëndronin njëri-tjetrit sup më sup. Ndoshta kjo
gjë e kishte bërë të zotin e dasmës që mallin që kishte dhe ka
nga mërgimi në vend të huaj ta shuante paksa, duke thirrur të
madh e të vogël, miq e dashamirë në gjak të afërt e të largët,
afro pesëqind vetë.
E veçantë ishte se i zoti i shtëpisë, që t’i grumbullonte të
gjithë bashkë e të lexonte në sy gëzimin e takimit, të gjente
mjete transporti e të vinte nga Fusha e Çidhnës, rreth
dymbëdhjetë kilometra larg e ta bënte darkën në Peshkopi.
Një park i tërë me furgona e makina të vogla bllokoi deri pas
mesnate sheshin përpara lokalit...
Është bërë zakon që emigrantët nga fshatrat deri 20
kilometra larg t’i mbledhin njerëzit e tyre në qytetin e Peshkopisë
e të gëzohen.
21