Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

e gjizë me tëlyen. Si mbaruan, ndezën nga një cigare dhe nisën
të bisedojnë për hallet e ditës.
Hija e manit binte mbi një arë të mbjellë me urof, një bimë
bishtajore që mbillet herët në pranverë për t’i marrë kokrrat, të
cilat janë të pazëvendësueshme në ushqimin e qeve të punës,
u japin atyre “forcë“, siç thonë bujqit, në verë. Urofi, për t’i
marrë kokrrën, shkulet me gjithë rrënjë. Argatët ishin ulë, si të
thuash, mbi urof. Secili mjaftonte të zgjaste krahun dhe tërë
rrethi i përshkuar bënte goxha punë. I zoti i shtëpisë, ai që
kishte futë argatë, i njohur për tamaqarllëk, iu drejtua njerëzve:
- Jemi që jemi… a shkulim urof?
Kjo ngjarje, që nuk i mbahet mend koha dhe nuk i dihet
adresa jo vetëm e fshatit, por edhe e krahinës, m’u kujtua një
ditë korriku në hollin e ambasadës sonë në Athinë. Titullari
kishte thirrur një grup intelektualësh të suksesshëm në biznes
për t’u vjelë mendimet se çfarë duhet të bëjmë për t’u integruar
në shoqërinë greke. Folën shumë ose më mirë të them
“prashitën pa shatë” njerëz të profesioneve të ndryshme. Midis
tyre u ngrit edhe një person, i cili u prezantua si inxhinier
mekanik dhe si një njeri që kishte arritur suksese në punën e
vet në shtetin ku fati na ka ngujuar. Inxhinieri, pa bërë asnjë
lloj hyrjeje tha:
- Jemi se jemi mbledhur, kush është dakord të bëjmë një
forum…
* * *
Nuk e di se si u ka ardhur argatëve nën hijen e manit dhe
mbi arën me urof propozimi i fshatarit. Di vetëm se ai pyeti…
Përgjigjen jo.
Në rastin që u bë shkak i këtij tregimi, di se askush nuk
ngriti dorën për të pranuar ngritjen e një shoqate të re…
…Arsyeja është se shqiptarët janë ngopur deri në fyt me
shoqata, me forume …
221