Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

Ndoqa një yll,
Ylli ishte Partia.
Më vonë, pasi bëra edhe shkollë partie, shkrova:
Rruga m’u vithis
Ylli ish i tjetrit.
Nga viti 1995 jetoj në Athinë. Për fëmijët e emigrantëve
shqiptarë kam përgatitur metodën “Gjuha shqipe në familje”,
botuar më 2001.
Më falni që u vetprezantova, veçse për njerëzit anonimë
askush nuk mund të bëjë jetëshkrim dhe nuk doja të lija hapur
gojën e fajit”.
Njoh shumë njerëz në Athinë, njerëz që kanë qenë në
institute marksiste leniniste dhe kanë përcjellë nëpër duar, kanë
redaktuar e dorëzuar për botim veprat e Enver Hoxhës, njerëz
me peshë në shtypjen dhe mbyllgojën e kohës, njerëz që ulen
në kafene e ankohen se në oborrin e shtëpisë së tij “u kanë
prerë akacien“, njerëz që me poezinë dhe prozën e tyre krijojnë
iluzionin se ata kanë qenë të vrarë, të prerë, të përndjekur.
Njoh edhe Novruz Abilekajn. E njohët edhe ju në atë copë
të shkurtër të biografisë së tij, tek “ndoqi një yll”, por “ylli ishte
i tjetrit”, ishte i atyre që sot bëjnë mullare me libra e shkrime,
me shpresë se një ditë do t’i thërasin tek “ylli i tyre”, jo tek ai “i
kuqi”, simbol i pesë kontinenteve, por tek “ylli blu”.
Novruzi nuk ulet të shkruajë në kafe, të thithë nestcafe-në
me akull e shkumë. Ai ngrihet herët çdo ditë, para orës pesë të
mëngjesit. Përcjell në punë nusen e djalit, djalin, gruan dhe
pastaj ulet e shkruan poezi e prozë. Më tej, kur ora e kalon
shtatën, merr çantën e mbushur me vegla pune dhe shkon larg,
duke i rënë Athinës në diagonalen e saj, shkon në Kifisia për të
punuar, ujitur e prashitur kopshtet e të pasurve. Rimimi i
fjalëve kështu kalon, nëpër kallo duarsh që marrin e përcjellin
aromë lulesh.
169