Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

kuptoj pse-në e atij afrimi me ne.
Duhet të them se qethte bukur, me shije dhe nami i
profesionalizmit (sigurisht edhe në sajën tonë) kishte shkuar
edhe në Fier dhe shpejt, klientë të tij do të ishin edhe shumë
gjimnazistë…
Nuk do të ishin shkruar këto, as nuk do të hapej kjo dritare
e rinisë sime, sikur ai njeri që e thërrisnin Kureas, pa e ditur se
ajo fjalë nuk kishte të bënte me emër, por me profesion njeriu,
nuk do të më kishte dhënë një amanet…
Në korrik të vitit 1959, pasi dhamë provimet, në pritje të
“Mbrëmjes së Maturës”, për të pasur me vete kujtime të
shkruara të viteve të bukura të rinisë, hapa, si shumë të tjerë
një bllok kujtimesh…
Në atë bllok nuk mungon as berberi grek. Ndaj Kureasit
kisha një respekt dhe dashuri të veçantë, ndaj nuk mund ta
lija jashtë kujtimeve të mia. Edhe ai ishte bërë një copë e jetës
sime dhe “copat e jetës” nuk ndahen…
Shkova pra, ditën e mbrëmjes së maturës dhe i kërkova të
shkruaj diçka në bllokun e kujtimeve të mia.
Ai, pasi më buzëqeshi dhe më shtrëngoi me një dashuri
prindërore pas trupit të tij të bëshëm, mori bllokun dhe pasi
ngjiti me marmelatë (marmelata ishte në ato vite zamka bazë
me të cilën sajonim e ngjisnim zarfa e letra) shkroi katër radhë
në greqisht:
I dashur shoku Ashiku
Ju jap fotografinë time të vogël
së bashku me urimet më
më të nxehta të shpirtit tim…
15