Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

sepse njeriu ka dëshira, nga ata që ne i kishim të vuajtura nga
sistemi i mëparshëm dhe kërkoja të çlirohesha me rininë time
me formën që gjeta këtu. Fillova të kërkoja diçka më të mirë.
Shfrytëzova njohuritë dhe shoqërinë, derisa erdhi momenti që
u futa në këtë shoqëri të madhe.
- Si erdhi ky moment?
- Momenti erdhi, ndër të tjera edhe të asaj që thashë më
parë, se njeriu po qe se është i drejtë, i sinqertë dhe punëtor do
t’i gjendet dikur një dorë që ta marrë e të bëjë punën e duhur.
- Cila ishte kjo dorë për ju?
- Njohja me zotin Parangopulos.
- Kush është ky?
- Është drejtori im.
- Si u njohët?
- Diku, në një vend, me anë të një mikut tim, u takuam
dhe biseduam. Atij i pëlqeu biseda, sinqeriteti dhe horizonti
im. Më tha: “A do të doje të bashkëpunonim bashkë?” I thashë:
“Ju me të vërtetë më ftoni, por unë e ha një pjatë groshë tani.
Ju më premtoni që të ha dashin?” Ai më tha “Ju mund ta hani
edhe dashin, por kur ta vendosni vetë. Mbani groshën dhe,
kur të mendoni se erdhi koha e dashit, atëherë do ta hamë dhe
atë”.
- Çfarë viti ke filluar punën në Interamerican?
- Para pesë vjetëve.
- Cila është detyra juaj këtu?
- Detyra ime është që të informoj njerëzit. Ajo nuk ka të
bëjë shumë me biznesin se sa ka të bëjë me humanizmin, me
ndihmën ndaj njerëzve në nevojë kushdo që të jetë; grekë,
shqiptarë, polakë, rusë të të gjitha kombeve e kombësive. Mua
më vjen mirë që erdhi dita që katakteri im gjeti vetveten
pikërisht në këtë punë. Në karakterin tim halli i tjetrit është
edhe halli im. Vij atje ku duhet. Në qoftë se ai më thotë një
hall, jo të më kërkojë t’i bëj diçka, por menjëherë, duke u njohur
me problemin, menjëherë ingranohem të gjej mënyrën se si
mund ta ndihmoj. Dhe në të shumtat e rasteve kam pasur
114