Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

për ne. Pasi pimë kafen karakteristike vjeneze, ai tha:
“Meqenëse sot është e dielë, mendova të shëtisim, të shohë miku
Vjenën dhe të hamë diku jashtë. Mos kini ndonjë punë?
Pastaj pyeti nga jam dhe kur i thashë se banoja në Athinë,
sikur e humbi pak qejfin. “Kam ardhur shumë herë në Athinë,
- tha, sepse ortaku im i parë në shoqërinë ajrore ishte grek”.
Më vonë mësova se kishte pasur një histori aspak të këndshme
me ortakun grek.
Si pimë kafenë zbritëm me një ashensor të madh në thellësi
të tokës ku kishte parkingun e makinave. Hapi derën dhe na
ftoi të hyjmë në një mercedes, jo të ri, por të mirëmbajtur. E
ngiste makinën me një kujdes fantastik. Nuk ecte më shumë se
tetëdhjetë kilometra në orë. Shumica e shoferëve që kalonin e
përshëndesnin me dorën lart.
“Kështu ecën gjithnjë? - e pyeta.”
“Jo, jo gjithnjë, qeshi. Mos harroni se iu afrova treqind
kilometrave në orë. Mirëpo, kur jam në rrugë, më pëlqen të ec
ngadalë, të sodis pamjet, njerëzit. Njeriu, deri në tetëdhjetë
kilometra në orë e ka në duart e veta makinën, e manovron si
të dojë. Pas tetëdhjetë kilometrave nuk e ka më në dorë, të
komandon ajo”.
Ecnim dhe merakun e kisha tek bileta, tek takimi me
albanologët gjermanë. E pyeta me kujdes. “Qetësohu, më tha.
Na kalon fjala për një biletë. Apo do të të dërgoj në Zurih me
një nga avionët e mi?“
Si kaluam nëpër disa bregore të pyllëzuara nga ku dukej
Vjena dhe Danubi si në pëllëmbë të dorës, na çoi në një vend
ku ishte ngritur një hidrocentral prej të cilit merrte dritë Vjena.
Më shpjegoi se turbinat ishin vendosur në thellësi të lumit, që
të mos cënohej madhështia e rrjedhjes së tij. Disa vite më vonë,
mes një grupi albanologësh, do të shihja se si ishin vendosur
turbinat dhe si jepte dritë hidrocentrali i Komanit.
Në mesditë na çoi në një restorent kinez…
Kështu, duke biseduar kaluam atë ditë të nxehtë vere. Niki
përpiqej të thoshte ndonjë fjalë shqip. Qeshte me shpirt kur
249