Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

Parakalojnë, ashtu siç parakaluan gjashtëdhjetë vjet më parë,
me të njëjtët flamuj...
Në Moskë ndjekin paradën personalitete më të mëdhenj të
Globit, udhëheqësit e mëdhenj të koalicionit antifashist Sovjeto-
Anglo-Amerikan-Francez. Në Moskë ndjekin paradën edhe
udhëheqësit e Gjermanisë, Italisë dhe Japonisë. Ndjekin
ushtarët dhe oficerët e veshur me të njëjtën uniformë si
gjashtëdhjetë vjet më parë me të njëjtat armë si gjashtëdhjetë
vjet më parë. Topat e ruajtur në muze, që nga koha e luftës,
zgjohen, nxjerrin tym dhe flakë si gjashtëdhjetë e ca vjet më
parë.
Vendi im përfaqësohet në Moskë nga Presidenti i
Republikës, babai i të cilit ka qenë një ndër luftëtarët dhe
organizatorët e mëdhenj të Luftës Antifashiste
Nacionalçlirimtare Shqiptare.
Vendi im, me gjakun e njëzet e tetë mijë dëshmorëve e
radhiti veten midis fitimtarëve të mëdhenj të luftës më të madhe
që ka parë njerëzimi. Asnjë këmbë shqiptari nuk e kaloi kufirin
e vet të sulmojë e nënshtrojë popuj të tjerë në lindje e në
perëndim. Asnjë këmbë ushtari të koalicionit të madh
Antifashist nuk hyri në tokën shqiptare si çlirues. Shqipëria
ishte dhe është vendi i vetëm në Evropë dhe në botë që çlirimin
nga zgjedha nazifashiste e bëri me tytën e armëve të veta
rrëmbyer armikut, me forcën e bashkuar të shqiptarëve. Një
pjesë e ushtrisë shqiptare çliroi krahina të tëra në Jugosllavi.
Një partizan shqiptar, një dibran, ra në front kundër nazistëve
në veri të Jugosllavisë ditën, në frontin e Sremit më 9 maj 1945.
Të gjitha këto të bëjnë krenar, të bëjnë evropian, ani se
Evropa edhe dje edhe sot na mban larg...
Nuk do t’i kisha shkruar këto radhë, thjesht sepse këto i
dinë i madh e i vogël, e di Evropa mbarë.
Një botim në greqisht, botim i shtëpisë së njohur botuese
“Pataki”, ma prishi humorin, më detyroi të shkruaj, të protestoj,
ani se nuk e di se ku ta adresoj protestën: ndaj shtëpisë botuese
“Pataki”, ndaj redaktorëve të botimit, ndaj segmenteve të
360