Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

KOLA QË U BË SOTIRIOS
Lexova historinë e Shkëlqimit që u bë Jorgo dhe të mbiemrit
të tij që u transformua nga Hyka në Gjika. Qesha. Nuk qesha
me të, por qesha me veten time. Historia e tij e vendosur në
kohë dhe hapsirë është një me historinë e Augustos që u bë
Agush. E keni lexuar “Njeriu me top” të Dritëro Agollit?
Fshatari i një zone të thellë malore të vendit, italianit që i kishte
“mbetur në derë”, nga kapitullimi i Italisë fashiste dhe që e
trajtonte si pjestar të familjes nuk i thërriste Augusto, por
Agush? E kujtoni skenën që përshkruan Dritëroi i madh i
letrave shqipe, dialogun mes italianit dhe Mato Grudës kur ky
i fundit, pasi nuk e përtyp dot emrin “Augusto” i thotë tërë
solemnitet: “Unë do të të thërras Agush!“
Historia e “Augustos – Agush” dhe historitë e “Shpëtimit
– Jorgo”, nuk janë kurgjë para historisë sime…
Mua më kanë pagzue Kolë. Baba kam Nduen dhe gjysh
Prengën. Kuptimi i emrit tim është Kola i Ndue Prengës, thjesht
Kolë Ndue Prenga.
Kur erdha në Greqi, kur më pyetën për emrin, unë u thashë
se më quajnë Kolë. Sapo nxora tingujt e emrit tim, në fytyrat e
bashkëfolësve shpërtheu si gejzer e qeshura.
U tremba dhe u tuta. Kontrollova me mend fjalët që kisha
thënë, por nuk gjeta ndonjë gjë për të qeshur.
Personi që më kishte pyetur, pasi e shkarkoi tërë të qeshurën
më tha, duke i rënë fort prapanicës në të ndenjura.
- Kolo, kolo…afto.
199