Njerëz që i dua - Gazeta Kritika

trasha të një pishe të madhe. Prerje jo me sharrë elektrike, por
me sharrë dore. Zhurmën e lëvizjes drejtvizore të sharrës,
zhurmën e dhëmbëve të saj në degën e trashë e mbysnin
zhurmat e avionave luftarakë dhe elikopterëve që sot kishin
mbushur të gjithë qiellin e Athinës. Nën hijen e degëve të larta
të pishës ku isha ngjitur, pashë të kalonte një pajton me një
kalë të bardhë, një karrocë e stilit mesjetar, emblemë e lagjes së
pasur të Kifisias…
Tek kthehesha, mundohesha të rrok në një frazë
përshtypjen e kësaj dite të shënuar për Greqinë. Mundohesha,
por nuk arrija dot. Më pengonte ai beratasi me monologun e
tij. Më pengonte edhe ajo gruaja në tren me tregimin e saj. Më
pengonin partitë politike në Shqipëri që kanë dalë në fushatë
elektorale me nga një shat të madh në krah. Duke kërkuar që
edhe festat kombëtare, edhe simbolet kombëtare t’i bëjnë sipas
shëmbëlltyrës së tyre, duke rrëmuar e tërheqë secila pas vetes,
po krijojnë një hendek që vështirë ta kalojë kush.
45