T.C Gümrük ve Ticaret Bakanlığı

Recommendations

Info

A h i l i k A n s i k l o p e d i s i 174 138-200; İbn Kemâl, Tevârîh-i ÂI-i Osman, Ankara 2000, s. 5-191; İdrisi,Heşt Bihişt, (haz. M. Kartaş-S.Kaya, Y. Baş), Ankara 2008, I, s. 186-212; Hoca Sadeddin, Tacü’t-Tevarih,(haz. İ. Parmaksızoğlu), İstanbul 1996, s. 131,145,169-70; Solakzade, Tarih, (haz. V. Çubuk), İstanbul 1996,s.45; İbn Battuta, Seyahatnâme (trc. A. Sait Aykut), İstanbul 2004, I, 430; Ahmedî, Dâstân ve Tevârîh-i Mülûk-i Âl-i Osmân (haz. Çiftçioğlu N. Atsız, Osmanlı Tarihleri I içinde), İstanbul 1949, s. 10-14; Şükrullah Çelebi, Behcetü’t-Tevârîh (trc. Nihal Atsız, a.e. içinde), İstanbul 1980, s. 53-54; M. Fuad Köprülü, Osmanlı Devleti’nin Kuruluşu, Ankara 1959, s. 120; aynı yazar, “Abdal Musa”, TK, XI/124 (1973), s. 6-15; K. M. Setton, The Papacy and the Levant (1204-1571), Philadelphia 1976-84, I-VI; E. Zachariadou, Trade and Crusade. Venetian Crete and the Emirates of Menteshe and Aydin (1300-1415), Venice 1983, s. 7-12; G. Soulis, The Serbs and Byzantium during the Reign of Tsar Stephen Duķan (1331-1355) and his Successors, Washington 1984,s. 120- 180; J. V. A. Fine, The Late Medieval Balkans, Ann Arbor 1987,s. 23-89; Cemal Kafadar, Between Two Worlds: The Construction of the Ottoman State, Berkeley 1995, s. 13-90; H. W. Lowry, The Nature of the Early Ottoman State, Albany 2003, s. 10-90; Feridun M. Emecen, İlk Osmanlılar ve Batı Anadolu Beylikler Dünyası, İstanbul 2005, s. 23-79; M. Tayyib Gökbilgin, “Orhan”, İA, IX, s. 399-408; Halil İnalcık, “Orhan”, DİA, XXXIII, s. 386; P. Wittek, Menteşe Beyliği, Ankara 1944, s. 7; J. Von Hammer Purgstal, Büyük Osmanlı Tarihi, İstanbul 2010, I, s.101-149; İ. H. Uzunçarşılı, Osmanlı Tarihi I, Ankara 1972, s. 60-150; H. Mustafa Eravcı-Mustafa Korkmaz, Saruhanoğulları, Manisa 1999,s. 21-34. H.Mustafa ERAVCI Eserleri: Bursa Orhan Camii: Cami’nin inşası taç kapısı üzerinde yer alan onarım kitâbesine göre, Sultan Orhan Bey (1326-1360) tarafından 740 (1339-40)’ta emredilmiştir. Caminin mimarı hakkında herhangi bir bilgi mevcut değildir. Zâviyeli cami; 8.75 x 9.64 m ölçülerinde mihraplı hacim ve önündeki sofaya (kapalı avlu) açılan yan mekânlar ile beş bölümlü bir son cemaat revağından meydana gelmektedir. Yan mekânların kuzey kısımlarına, doğu-batı doğrultusunda uzunlamasına dikdörtgen plânlı küçük odalar yerleştirilerek, sofanın önünde bir giriş mekânı düzenlenmiştir. Mihraplı hacim, üçgen prizmalı tromplarla geçilen oval kubbe, sofa ve yan mekânlar ise pandatifli kubbelerle örtülüdür. Ortada sofaya açılan birer eyvan niteliğindeki bu mekânların zemin kotları, mihraplı bölümde biraz daha yüksektir. Caminin kuzeydoğu köşesinde, yapı bünyesine dahil edilmiş tek şerefeli minare yer almaktadır. KAYNAKÇA: Hans Wilde, Brussa Eine Entwickelungsstätte Türkischer Architektur In Kleinasien Unter den Ersten Osmanen, Berlin 1909, s.11-12; Sedat Çetintaş, Türk Mimari Anıtları-Osmanlı Devri-Bursada İlk Eserler, İstanbul 1946, s.17-22; Albert Gabriel, Une Capitale Turque Brousse Bursa, I Texte, Paris 1958, s.46-49; Semavi Eyice, “İlk Osmanlı Devrinin Dini-İçtimai Bir Müessesi Zâviyeler ve Zâviyeli- Camiler”, İÜİFM, XXIII/1-2, Ekim 1962-Şubat 1963, s. 37-38; Aptullah Kuran, İlk Devir Osmanlı Mimarisinde Cami, Ankara 1964, s. 67-71; Ekrem Hakkı Ayverdi, “Orhan Gazi Devrinde Mimârî”, Yıllık Araştırmalar Dergisi, I, Ankara 1957, s.127-131; aynı yazar İstanbul Mi’mârî Çağının Menşe’i Osmanlı Mi’mârîsinin İlk Devri I 630-805 (1230-1402), İstanbul 1966, s. 61-89; Sedat Emir, Erken Osmanlı Mimarlığında Çok İşlevli Yapılar: Kentsel Kolonizasyon Yapıları Olarak Zaviyeler, II, İzmir 1994, s.37-50; Doğan Kuban, Osmanlı Mimarisi, İstanbul 2007, s. 83-85. Tolga BOZKURT ORTA SANDIK Ahi birliklerinin Ahilik düşüncesine uygun şekilde iktisadî hayatın düzenlenmesi, ekonomik faaliyetlerin devam ettirilebilmesi, esnaf ve sanatkârlar arasında dayanışmanın sağlanabilmesi ve esnafın ihtiyacı olan desteğin karşılanabilmesi için bir araç olarak kullanılmak üzere kurulan ve işletilen birime Orta Sandık denilmekteydi. Eskiden beri Anadolu’da Türklerin yaşadığı yerlerde her esnafın “Esnaf vakfı”, “Esnaf sandığı” ve “Esnaf kesesi” adıyla bilinen karşılıklı yardımlaşma ve sosyal güvenlik sandığı mevcuttu. Bu bağlamda Ahilik teşkilatı yardımlaşma sandığı da denilen orta sandık oluşturmuştu. Orta Sandık, bir şehirde ve kasabada her ana meslek kolu için ayrı ayrı kurulurdu. Sandık, esnaf şeyhinin yönetiminde, kethüda ve yiğitbaşı gözetim ve denetimi altında faaliyetlerini sürdürürdü. Orta sandığın temsilcisi olan bu görevliler loncaya karşı sorumluydu. Lonca, her zaman esnaf sandığının hesaplarını inceler, sandık mevcudunu sayardı. Bununla birlikte lonca, arzu eden her meslek ustasının istediği zaman loncaya gelerek inceleme yapmasına ve bilgi almasına müsaade ederdi. Orta sandığın esnafı tefecilerden korumak, hammadde temin etmek, esnafın yaşayabileceği olumsuzluklar karşısında zararının telafisi, hasta ve çalışamayacak durumdakilere yardım etmek gibi önemli işlevleri vardı. Her esnaf birliğinin sandığında altı kese (torba) mevcuttu. Atlas kese; esnaf vakfının değerli evrak ve senetleri bunun içinde saklıdır. Yeşil kese, esnafa ait mülkler ile vakıf tapuları muhafaza edilmektedir. Örme kese, ihtiyaç halinde kullanılmak üzere muhafaza edilen nakit paraya mahsustu. Kırmızı kese, işletmeye verilen paraların senetleri konulurdu. Ak kese; tüm gider senetleri ve geçmiş yıllara ait onaylanmış sandık hesapları yer alırdı. Kara kese, zamanında ödenmemiş senetler ile bunlarla ilgili evraklar saklanırdı. Orta sandığın gelir kalemleri arasında esnaftan alınan aidatlar, Padişahlar için düzenlenen alaylar, esnafın mülk kiraları, sandıkta biriken paranın neması, bağışlar, çırak, kalfa ve ustaların terfi ettiklerinde iş yeri sahipleri ya da ustalarının
A h i l i k A n s i k l o p e d i s i verdikleri terfi harcı parası, kalfa ve ustaların askere alınanların aileleri için toplanan para, esnaf satışından alınan pay, toplu gezintiler, evlilik, sünnet düğünlerinin masraflarını karşılamak için davetli esnaftan alınan paralar yer almaktaydı. Orta sandığın giderleri arasında ise sosyal amaçlı esnaf toplantılarının masrafı, esnaf mensuplarına dağıtılmak üzere hammadde alımına sarf edilen para, vakıf mülklerinin tamiri, vergiler, aidatlar, maaşlar, hayır işlerine harcanan paralar, fakirlere, hastalara, cenaze defin işlerine, ekonomik durumu kötü olan esnafa ve işini büyütmek isteyen esnafa yapılan yardımlar oluşturuyordu. Orta sandık sayesinde Ahi birliklerine mensup meslek erbabının çalışanı ve emeklisi ile çalışırken sakatlanıp iş göremez hale gelenlerin yaşamlarını onurlu bir şekilde sürdürebilmeleri için her türlü ekonomik ve sosyal güvenliği sağlanmıştır. KAYNAKÇA: Neşet Çağatay, Bir Türk Kurumu Olan Ahilik, Ankara 1989, s. 134, 135, 136; Mithat Gürata, Unutulan Adetlerimiz ve Loncalar, Ankara 1975, s.108; İsmet Uçma, Bir Sosyal Siyaset Kurumu Olarak Ahîlik, İstanbul, 2011, s.126, 127, 128; Yusuf Ekinci, Ahîlik, Ankara 2011, s.71, 72, 266; Zekeriya Kurtulmuş, “Ahilik ve Günümüze Yansımaları”, Ahilik, (ed. Bakır Çakır, İskender Gümüş), Kırklareli 2011, s.46. M. Murat ÖNTUĞ ORTA YOL AHİLİK Refik Soykut tarafından yayımlanan (Ankara 1971) ve bir giriş ile yedi kısımdan meydana gelen bu eserin insanoğlunun bir yol arama ve kendine dönüş çabası düşüncesiyle kaleme alındığı anlaşılıyor. Eserin giriş kısmında yazar, 1950’li yıllardaki hatıratından, dostlarıyla olan anılarından bazı kesitler ve Kırşehir’in tarih içindeki yeri hakkında bilgi verir. Akabinde yabancı hayranlığına eleştirel bir gözle bakar ve öze dönmekten bahseder. Bunu takiben Anadolu Selçukluları döneminde Kırşehir’in tarihî ve kültürel yerine, bilim yuvası olan medreselere, Âşık Paşa’nın Garibnâmesi gibi Kırşehir’de Türkçe olarak kaleme alınan esere ve Anadolu’da Ahilik teşkilatının kurucusu olarak bilinen Ahi Evran’a ve Ahilikle ilgili uygulamalara işaret eder. Ahiliğin tarihî kısmında ise genel olarak fıkıh, fütüvvet, fütüvvetin Anadolu’ya gelişi, Ahilikte iktisadın yeri üzerinde kısaca durulur. Sonra Ahiliğin temeli olarak üç önemli unsur yazarca ön plana çıkarılır: Ahlak-Akıl-Bilim. Yazar, Ahilik kurumu ile ilgili geleneksel ve hukukî uygulamaları, eserin ayrı bir kısmında ele alır ve bu kuruma mensup olanları toplumun orta kesimi olarak kabul eder. Ahilikte temel bazı prensiplerin günümüze uyarlanışı ile ilgili görüşler ise eserin son kısmında yer alır. Halk kesimine hitap edilecek bir tarzda kaleme alınan bu eserin sonuç kısmında yazar, Ahiliğin ahlak ve akıl ile beslenen, bilim ve çalışma ile güçlenen bir felsefî düşünce olduğunu vurgular. İlhan ŞAHİN OSMAN I (ö. 724 / 1324) Osmanlı Devleti’nin ve hânedanlığının kurucusu (1302-1324) ilk Osmanlı kaynaklarına göre Anadolu’ya gelen bir Türkmen boyuna mensup olup Söğüt uç (uc) bölgesine yerleşen Ertuğrul Gazi’nin oğludur. Ahiler hakkında önemli bilgi veren İbn Battuta adını Osmancuk şeklinde de verir. Ailenin menşei ve şeceresi kaynaklarda farklı şekillerde kayıtlıdır. Osman’ın babası Ertuğrul’a bağlı aşiretin Sultanöyüğü (Sultanönü)-Eskişehir bölgesinde sınır (uç) hattının en ileri kesiminde Söğüt’e nasıl ve ne zaman geldiği hakkındaki rivayet belirsizdir ve yanlış hâtıralar içerir. XV. yüzyıl Osmanlı kaynaklarından Neşrî’deki bir kayıtta Ertuğrul’un, aşiretiyle Sürmeli Çukur’a (Aras vadisi) kadar Anadolu ve Azerbaycan’da dolaştıktan sonra gelip Engüri’ye (Ankara) yakın Karacadağ’a indiği anlatılır (bugün Ankara’nın güneyindeki Karacadağ eteğinde tipik bir Türkmen köyü olan Yaraşlı vardır; buranın eski adı Gülşehri’dir; bu dağ üzerinde Karacadağ yaylasında Antikçağ’a ait önemli şehir arkeolojik araştırmalara konu olmuştur). Ertuğrul’un Selçuklu Sultanı Alâeddin’e bir savaşında yardımcı olduğu rivayeti aslında tarihî bir gerçeğin belirsiz bir hâtırasını yansıtır. Nitekim İznik Laskaris hükümdarlarından III. Ioannes Vatatzes döneminde (1222-1254) uç Türkler’iyle bilhassa 1225-1231 yılları arasında savaş alevlenmiş, I. Alâeddin Keykubad Bitinya (Bithynia) uç bölgesine gelerek mücadeleye katılmıştır. Bizans kaynakları ve Suriyeli İbn Nazîf kroniği Alâeddin’in seferleri hakkında kesin deliller sağlamaktadır. İbn Nazîf, Sultan Alâeddin’in Vatatzes’e karşı savaşta bazı kaleleri fethettiğini zikreder. Osmanlı rivayetinde Sultan Alâeddin’in Karacahisar’ı fethi hakkındaki bilgi bu çerçeve- 175
Page 3:
Sahibi T.C. Gümrük ve Ticaret Bak
Page 6 and 7:
BAKAN Nurettin CANİKLİ BAKAN YARD
Page 11 and 12:
kısaltmalar AKÜ : Afyon Kocatepe
Page 14 and 15:
A h i l i k A n s i k l o p e d i s
Page 16 and 17:
Page 18 and 19:
Page 20 and 21:
Page 22 and 23:
Page 24 and 25:
Page 26 and 27:
Page 28 and 29:
Page 30 and 31:
Page 32 and 33:
Page 34 and 35:
Page 36 and 37:
Page 38:
Page 41 and 42:
Page 43 and 44:
Page 45 and 46:
Page 47 and 48:
Page 49 and 50:
Page 51 and 52:
Page 53 and 54:
Page 55 and 56:
Page 57 and 58:
Page 59 and 60:
Page 61 and 62:
Page 63 and 64:
Page 65 and 66:
Page 67 and 68:
Page 69 and 70:
Page 71 and 72:
Page 73 and 74:
Page 75 and 76:
Page 77 and 78:
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 86 and 87:
Page 88 and 89:
Page 92 and 93:
Page 94 and 95:
Page 96 and 97:
Page 98 and 99:
Page 100 and 101:
Page 102 and 103:
Page 104 and 105:
Page 106 and 107:
Page 108 and 109:
Page 110 and 111:
Page 112 and 113:
Page 114:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124: A h i l i k A n s i k l o p e d i s
Page 147: A h i l i k A n s i k l o p e d i s
Page 224 and 225:
Page 226 and 227:
Page 228 and 229:
Page 230 and 231:
Page 232 and 233:
Page 234 and 235:
Page 236 and 237:
Page 238 and 239:
Page 240 and 241:
Page 242 and 243:
Page 244 and 245:
Page 246 and 247:
Page 248 and 249:
Page 250 and 251:
Page 254 and 255:
Page 256 and 257:
Page 258 and 259:
Page 260 and 261:
Page 262 and 263:
Page 264 and 265:
Page 266 and 267:
Page 268 and 269:
Page 270 and 271:
Page 272:
Page 275 and 276:
Page 277 and 278:
Page 279 and 280:
Page 281 and 282:
Page 283 and 284:
Page 285 and 286:
Page 287 and 288:
Page 289 and 290:
Page 291 and 292:
Page 293 and 294:
Page 295 and 296:
Page 297 and 298:
Page 299 and 300:
Page 301 and 302:
Page 303 and 304:
Page 305 and 306:
Page 307 and 308:
Page 309 and 310:
Page 311 and 312:
Page 313 and 314:
Page 315 and 316:
Page 317 and 318:
Page 320 and 321:
Page 322 and 323:
Page 324 and 325:
Page 326:
Page 329 and 330:
Page 332 and 333:
Page 334 and 335:
Page 338:
Page 341 and 342:
Page 343 and 344:
Page 345 and 346:
Page 347 and 348:
Page 349 and 350:
Page 351 and 352:
Page 353:
Page 357 and 358:
Page 359 and 360:
I-X
Page 361 and 362:
Page 363:
Page 366 and 367:
Page 368 and 369:
Page 370 and 371:
Page 372 and 373:
Page 374 and 375:
Page 376 and 377:
Page 378 and 379:
Page 380 and 381:
Page 382 and 383:
Page 384 and 385:
Page 386 and 387:
Page 388 and 389:
Page 390 and 391:
Page 392 and 393:
Page 394 and 395:
Page 396 and 397:
Page 398 and 399:
Page 400 and 401:
Page 402 and 403:
Page 404 and 405:
Page 406 and 407:
Page 408 and 409:
Page 410 and 411:
Page 412 and 413:
Page 414 and 415:
Page 416 and 417:
Page 418 and 419:
Page 420 and 421:
Page 422 and 423:
Page 424 and 425:
Page 426 and 427:
Page 428 and 429:
Page 430 and 431:
Page 432 and 433:
Page 434 and 435:
Page 436 and 437:
Page 438:
Page 441:
show all

T.C Gümrük ve Ticaret Bakanlığı ​

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?

T.C Gümrük ve Ticaret Bakanlığı