zbrodnia i kara.pdf

Znalazł się na jakiejś innej ulicy. „Ach! to przecież «Pałac Kryształowy)). Razumichin coś
tam opowiadał o tym pałacu. Ale czego ja właściwie tutaj chciałem? Prawda, chciałem
przeczytać... Zosimow mówił, że czytał w gazetach..."
— Czy są gazety? — zapytał, wchodząc do przestronnej i nawet schludnej restauracji o
kilku salach, dosyć pustych zresztą. Dwóch czy trzech gości popijało herbatę; w dalszej
sali siedziało towarzystwo składające się z czterech osób, pili szampana. Raskolnikowowi
wydało się, że wśród nich znajduje się również Zamietow. Ale nie mógł dojrzeć na taką
odległość.
„A niech tam!" — pomyślał.
— Szanownemu panu podać wódeczkę? — zapytał kelner.
— Podaj herbatę. I przynieś gazety, stare, z jakichś pięciu dni. Dostaniesz na piwo.
— Tak jest. Oto dzisiejsze gazety. Wódeczkę też szanownemu panu podać?
Na stole pojawiły się stare gazety i herbata. Raskolnikow usadowił się wygodnie i zaczął
szukać: „Izler2 — Izler — Aztecy — Aztecy — Izler — Bartola — Maximo3 — Aztecy —
Izler...
1 Łokieć — dawna miara długości, od stawu łokciowego do końca środkowego
palca.
2 Iwan Izler — właściciel popularnej pijalni wód mineralnych na Wyspach.
3 Bartola i Maximo — para karłów, których pokazywano w 1865 r. w Petersburgu jako
potomków Azteków, przybyłych w XII w. z Północy do Meksyku.
202
a mech to diabli! no, nareszcie są wypadki: spadła ze schodów — mieszczanin zapił się
na śmierć — pożar na Piaskach
— pożar na Stronie Petersburskiej1 — znów pożar na Petersburskiej — i jeszcze jeden
pożar2 na Petersburskiej — Izler
— Maximo — Izler — Izler... Nareszcie, jest..."
Znalazł to, czego szukał, i zaczął czytać; wiersze skakały mu przed oczyma, jednak
przeczytał notatkę do końca i zaczął szukać dalszych doniesień w następnych numerach.
Ręce mu drżały z niecierpliwości, gdy wertował duże arkusze. Nagle ktoś usiadł obok
niego, przy jego stole. Podniósł oczy — był to Zamietow, ten sam Zamietow, we własnej
osobie, z pierścieniami, dewizką, z przedziałkiem w czarnych, kręcących się i
napomadowanych włosach, w eleganckiej kamizelce, nieco wytartym surducie i niezbyt
świeżej koszuli. Był wesoły, przynajmniej uśmiechał się wesoło i dobrodusznie. Jego
śniada twarz promieniała po wypitym szampanie.
— Jak to? Pan tutaj? — zaczął ze zdumieniem i takim tonem, jakby znał Raskolnikowa od
lat. — A Razumichin jeszcze wczoraj mówił mi, że wciąż pan leży chory, bez
przytomności. Dziwne! A wie pan, że byłem u pana...
Raskolnikow wiedział, że Zamietow podejdzie do niego. Odłożył gazety i zwrócił się do
Zamietowa z uśmiechem, ale przebijało w tym uśmiechu jakieś rozdrażnienie i
zniecierpliwienie.
— Wiem, że pan był u mnie — odparł — słyszałem o tym. Skarpetki pan szukał... A wie
pan, Razumichin po prostu przepada za panem; mówił, że byliście razem u Lawizy
Iwanowny... tej, za którą próbował się pan wstawić, mrugał pan na porucznika Procha
porozumiewawczo, ale tamten ani rusz nie mógł zrozumieć, pamięta pan? Zdawałoby się,
że nie można było nie zrozumieć, tak jasna była sprawa... co?
1 Strona Petersburska (od 1914 r. Piotrogrodzka) — dzielnica Petersburga, oddzielona od
centrum miasta Newą.
2 W latach 1862-1865 wiele miast Rosji nawiedziły pożary, które przypisywano
rewolucyjnej studenterii i spiskującym Polakom.
203
— zawadiaka z mego!
— Z kogo? Z Procha?