zbrodnia i kara.pdf

Przez chwilę nie było odpowiedzi, lecz widać było, że za drzwiami kilku ludzi z kimś się
szamotało.
— Co to ma znaczyć? — powtórzył zaniepokojony Porfiry.
— Przyprowadziliśmy aresztanta, Mikołaja — odezwał się jakiś głos.
— Nie potrzeba! Precz! Czekać... Skąd się tu wziął? Co za porządki! — krzyczał Porfiry,
rzucając się do drzwi.
— Bo on... — zaczął ten sam głos i nagle urwał.
Przez parę sekund, nie dłużej, trwała prawdziwa walka. Nagle ktoś kogoś odepchnął z siłą
i zaraz potem do gabinetu Porfirego wpadł jakiś bardzo blady człowiek.
Wyglądał ten człowiek na pierwszy rzut oka bardzo dziwnie. Patrzył wprost przed siebie,
lecz zdawał się nikogo nie widzieć. W oczach miał wielką determinację, ale zarazem
śmiertelna bladość pokrywała twarz, jak gdyby przyprowadzono go na miejsce kaźni.
Zupełnie białe wargi drżały mu z lekka.
Był jeszcze bardzo młody, ubrany był jak człowiek z ludu, średniego wzrostu, szczupły, z
włosami przystrzyżonymi nad czołem, z delikatnymi, trochę ostrymi rysami twarzy.
Odepchnięty przez niego konwojent wpadł za nim do pokoju i zdołał chwycić go za ramię.
Ale Mikołaj wyszarpnął rękę i wyrwał mu się ponownie.
W drzwiach stłoczyło się kilku ciekawych. Niektórzy z nich chcieli również wejść do
pokoju. Wszystko to trwało zaledwie chwilę.
— Precz! Jeszcze za wcześnie! Czekaj, póki się ciebie nie wezwie!... Dlaczego
przyprowadzono go tak wcześnie? — bąkał Porfiry Pietrowicz, bardzo niezadowolony i
zbity z tropu. Mikołaj nagle padł na kolana.
— Co ci jest? — krzyknął zdumiony Porfiry.
— Moja wina! Mój grzech! Ja zabiłem! — nagle wyrzekł nieco zdławionym, lecz dość
donośnym głosem Mikołaj.
Z dziesięć sekund trwało milczenie. Wszystkich ogarnęło osłupienie; cofnął się nawet
konwojent i już nie zbliżał się do Mikołaja, lecz zrejterowawszy odruchowo ku drzwiom,
znieruchomiał.
419
— v_,o laKiegoi — wrzasnął rornry, oirząsając się z osmpie-nia.
— Ja... zabiłem... — po chwili milczenia powtórzył Mikołaj.
— Jak to?... Ty?... Jak to?... Kogo zabiłeś? Porfiry Pietrowicz najwyraźniej stracił głowę.
Mikołaj znowu milczał przez chwilę.
— Alonę Iwanownę i jej siostrę, Lizawietę, ja... zabiłem... siekierą. Zamroczyło mnie... —
dodał i znowu zamilkł. Wciąż jeszcze klęczał.
Porfiry Pietrowicz kilka chwil stał, jakby się zastanawiając, lecz nagle drgnął i machnął
ręką na nieproszonych świadków, którzy natychmiast zniknęli, zamykając za sobą drzwi.
Następnie spojrzał na stojącego w kącie Raskolnikowa, zwrócił się w jego stronę, lecz
nagle zatrzymał się, przeniósł spojrzenie na Mikołaja, potem znów spojrzał na
Raskolnikowa, znów na Mikołaja i jakby go coś poderwało, znów natarł na Mikołaja.
— A ty czego mi się tu wyrywasz z tym twoim zamroczeniem! — krzyknął na niego prawie
ze złością. — Jeszcze się ciebie nie pytałem, czy cię zamroczyło, czy nie... Gadaj: tyś
zabił?
— Ja zabiłem... meldować przyszedłem... — przemówił Mikołaj.
— Uf! Czym zabiłeś?
— Siekierą. Narychtowałem sobie.
— A to mu pilno! Sam? Mikołaj nie zrozumiał pytania.
— Sam zabiłeś?
— Sam. A Mifka nie winien i nic nie ma do tego.
— Nie spiesz się tak z tym Mifką! Uf.... Więc jakżeś ty, jakżeś ty zbiegł wtedy ze
schodów? Przecież stróże spotkali was obu?