zbrodnia i kara.pdf

Umilkli obaj. Razumichin był wyraźnie podniecony i podniecenie to napawało
Raskolnikowa wstrętem. Ponadto zaniepokoiło go to, co powiedział teraz Razumichin o
Porfi-rym.
„Przed nim też będę musiał ciągnąć śpiewkę o Łazarzu1 — pomyślał, blednąc i z
łomoczącym sercem — i to możliwie naturalnie. Najbardziej naturalnie byłoby bez tego
Łazarza,. Usilnie naturalnie! Nie, usilnie wypadłoby bardzo nienaturalnie... zobaczy się...
zaraz... czy to dobrze, czy niedobrze, że tam idę? Ćma sama leci do świeczki. Serce mi
łomocze, a to niedobrze!..."
— To ten szary dom — powiedział Razumichin.
„Najważniejsze, czy Porfiry wie, że wczoraj byłem w mieszkaniu tej wiedźmy... i
dopytywałem się o krew? Trzeba to ustalić z miejsca, po pierwszym kroku, jak tylko wejdę,
wyczytać z twarzy, bo i-na-czej... niech sczeznę, ale się dowiem!"
— A wiesz co, bracie? — zwrócił się nagle do Razumichina z szelmowskim uśmiechem.
— Zauważyłem, że dzisiaj od rana jesteś jakiś ogromnie podniecony. Nieprawda?
1 Śpiewka o Łazarzu — żebracza pieśń o ewangelicznym Łazarzu (J 11, 1-44); tu w
przenośni: uskarżanie się na swój los.
301
— f oanieconyY Skądże znowu, ani trochę — żachnął się Razumichin.
— Mnie, bracie, nie zwiedziesz. Siedziałeś na krześle tak, jak nigdy nie siadasz, na
samym skraju, i cały czas miałeś drgawki. Co i rusz podrywałeś się z miejsca. Zmieniałeś
się na gębie. Zrazu naburmuszony, nagle robiłeś się słodki jak cukierek. Rumieniłeś się
nawet: w chwili gdy zapraszano cię na obiad, byłeś czerwony jak burak.
— Ależ skądże znowu! Co za głupstwa wygadujesz! Co chcesz przez to powiedzieć?
— Dlaczego wykręcasz się jak sztubak! Znowu się zarumieniłeś!
— Straszna świnia z ciebie!
— Dlaczego jesteś taki zmieszany? Ejże, Romeo! Czekaj, opowiem o tym dzisiaj jeszcze
komuś. Cha! Cha! Matka się uśmieje i ktoś jeszcze...
— Słuchaj... Tylko posłuchaj, posłuchaj, to na serio... to jest... Co ty wyrabiasz, do diabła?
— bełkotał Razumichin całkiem zmieszany i ze strachu zrobiło mu się zimno. — Co
chcesz im opowiedzieć? Ja, bracie... ach, co za świnia z ciebie!
— Wyglądasz jak różyczka! A jak ci z tym do twarzy, żebyś to mógł zobaczyć! Mój ty
Romeo dziesięciowerszkowy1! Ale żeś się dziś wypucował, nawet paznokcie wyczyściłeś!
Tego jeszcze nie było! Dalibóg, nawet wypomadowałeś sobie włosy. Schyl no się.
— Świnia!!!
Raskolnikow śmiał się tak, iż zdawało się, że nie może się powstrzymać, i śmiejąc się
wciąż, wszedł do mieszkania Por-firego Piotrowicza. I o to chodziło Raskolnikowowi. Ten,
kto był w mieszkaniu, musiał słyszeć, że wchodząc, śmiał się na całe gardło.
— Ani słowa o tym tutaj! Bo rozwalę ci łeb! — wrzasnął rozwścieczony Razumichin,
chwytając Raskolnikowa za ramię.
1 Por. przypis na s. 96.
302
Tymczasem Raskolnikow wchodził już do pokoju i robił minę, która wskazywała, że tylko
na siłę powstrzymuje się od śmiechu. Za nim wszedł Razumichin, czerwony jak burak ze
wstydu i wściekłości oraz bardzo zmieszany. Cała jego postać i twarz były w tej chwili
rzeczywiście bardzo komiczne i usprawiedliwiały w zupełności wesołość Raskolnikowa.
Mimo że Razumichin nie przedstawił go, Raskolnikow podszedł wprost do pana domu
stojącego na środku pokoju, skłonił się i uścisnął mu dłoń, wciąż udając, że z trudem tylko
powstrzymuje się od śmiechu, aby wymówić kilka słów potrzebnych przy przedstawianiu
się. Zaledwie jednak wymamrotał te parę słów, spojrzał niby przypadkiem na Razumichina
i cała jego powaga uleciała. Parsknął serdecznym śmiechem. Śmiech ten i nie ukrywane
objawy wściekłości, z jakimi Razumichin przyjmował tę na pozór zupełnie szczerą