zbrodnia i kara.pdf

Jednak co oni mogą mieć ze sobą wspólnego? Nawet ich zbrodnie nie mogły być do
siebie podobne. Przy tym ten człowiek był niesympatyczny, ewidentnie bardzo zepsuty, na
pewno chytry i obłudny, prawdopodobnie bardzo zły. Opowiadają o nim przeróżne rzeczy.
Zajął się dziećmi Katarzyny Iwanowny, to prawda, ale kto wie, po co i dlaczego to zrobił.
Widocznie ma jakieś zamiary i plany.
539
Bardzo niepokoiła go i ani na chwilę nie opuszczała jeszcze jedna myśl, którą starał się
odpędzić, tak dalece była straszna! Swidrygajłow kręcił się koło niego i kręci się dalej.
Swidrygaj-łow zna jego tajemnicę. Swidrygajłow miał zamiary w stosunku do Duni. A jeżeli
jeszcze je ma? Z całą niemal pewnością powiedzieć można, że ma. A jeżeli znając jego
tajemnicę i zdobywając przez to władzę nad nim, zechce jej użyć jako broni przeciwko
Duni?
Myśl ta męczyła go nawet we śnie, lecz po raz pierwszy zdał sobie sprawę z tego tak
dobitnie właśnie teraz, gdy szedł do Swidrygajłowa. Doprowadzało go to do pasji. Po
pierwsze, cała sytuacja się zmieni: trzeba będzie zaraz wtajemniczyć we wszystko Dunię.
Może trzeba będzie poświęcić się, aby uchronić Dunię od jakiegoś nierozważnego kroku.
List? Dziś rano Dunia dostała jakiś list! Kto w Petersburgu mógł do niej pisać? Może
Łużyn? Razumichin pilnuje, to prawda, ale on o niczym nie wie. Może trzeba będzie
wtajemniczyć i Razumichina. Raskolnikow pomyślał o tym ze wstrętem.
W każdym razie należy jak najprędzej zobaczyć się ze Swidrygajłowem. Dzięki Bogu, w
tym wypadku szczegóły nie będą miały znaczenia, lecz tylko sama istota rzeczy. Ale jeżeli
Swidrygajłow intryguje przeciwko Duni, jeżeli jest zdolny do tego, to...
Raskolnikow był tak bardzo zmęczony i wyczerpany przejściami w ostatnim miesiącu, że
tego rodzaju zagadnień nie umiał rozwiązywać inaczej, jak tylko decyzją: „Wtedy go
zabiję". Tak też pomyślał i teraz z rozpaczliwą determinacją. Serce mu się ścisnęło.
Stanął na środku ulicy i zaczął się rozglądać: którędy idzie i dokąd doszedł? Był na
prospekcie Newskim, jakieś trzydzieści, czterdzieści kroków od placu Siennego, przez
który przeszedł. Całe pierwsze piętro domu na lewo zajęte było przez traktiernię.
Wszystkie okna były otwarte na oścież, traktiernia, sądząc z poruszających się w oknach
postaci, była przepełniona. Dochodził śpiew, dźwięki klarnetu, skrzypiec i grzmiał bęben.
Słychać było piski kobiet. Raskolnikow chciał już zawrócić,
540
nie rozumiejąc, po co skręcił na prospekt Newski, gdy nagle w jednym z otwartych okien
zobaczył siedzącego przy stole z fajką w zębach Swidrygajłowa. Zdumiało go to i
przeraziło. Swidrygajłow obserwował go w milczeniu i co uderzyło Raskol-nikowa, chciał
prawdopodobnie wstać, żeby odejść, nim będzie zauważony. Raskolnikow natychmiast
udał, że go nie widzi i że w zamyśleniu patrzy w inną stronę. Przyglądał mu się jednak
ukradkiem. Serce mu biło. Tak jest, Swidrygajłow oczywiście nie chciał być widziany.
Wyjął z ust fajkę i już miał się schować, gdy odsuwając krzesło, zauważył zapewne, że
Raskolnikow widzi go i obserwuje. Rozegrała się pomiędzy nimi scena podobna do
pierwszego ich spotkania u Raskolnikowa, który udawał wtedy, że śpi. Swidrygajłow
uśmiecha się szelmowsko, coraz szerzej. Obaj wiedzieli, że się widzą i obserwują
wzajemnie. Wreszcie Swidrygajłow roześmiał się głośno.
— No, no! Jak pan chce, to proszę wejść, jestem tutaj! — zawołał przez okno.
Raskolnikow wszedł do traktierni.
Znalazł go w małym pokoiku, o jednym oknie, za wielką salą, w której przy dwudziestu
stolikach, wśród przeraźliwego wrzasku śpiewającego chóru, popijali herbatę kupcy,
urzędnicy i cała masa typów różnego autoramentu. Z daleka dochodził stuk kuł
bilardowych. Na stole przed Swidrygajłowem stała butelka szampana i do połowy
opróżniona szklanka. Prócz niego w pokoju był jeszcze chłopak z katarynką,
akompaniujący osiemnastoletniej, rumianej dziewczynie w kusej, pasiastej spódniczce i