zbrodnia i kara.pdf

— Zatem zdecydowałby się pan wprowadzić ją do towarzystwa swojej matki i siostry?
— Już to zrobiłem, o ile chce pan wiedzieć. Siedziała dziś obok mamy i Duni.
— Rodia! — krzyknęła Pulcheria Aleksandrowna. Dunia zaczerwieniła się, Razumichin
zmarszczył brwi, Łużyn uśmiechał się zjadliwie i wyniośle.
— Raczy pani sama skonstatować, czy tu może być mowa o zgodzie. Mam nadzieję, że
teraz sprawa jest już skończona i wyjaśniona raz na zawsze. Odchodzę, aby nie psuć
przyjemnego nastroju tego rodzinnego spotkania i nie przeszkadzać w wyjawianiu
tajemnic. — Wstał z krzesła i wziął kapelusz. — Pozwolę sobie jednak zauważyć na
odchodnym, że wolno mi chyba liczyć na to, iż w przyszłości nie będę narażany na
podobne spotkania i że tak powiem, kompromisy. Specjalnie panią o to proszę, szanowna
Pulcherio Aleksandrowno, list mój bowiem skierowany był pod pani, a nie czyimkolwiek
innym adresem.
Pulcheria Aleksandrowna poczuła się dotknięta.
— Jak widzę, pan już zupełnie zagarnia nas pod swoją władzę. Dunia odpowiedziała
panu, dlaczego nie spełniono pańskiego życzenia, miała ona najlepsze chęci. Pisze pan
do mnie w dodatku w tonie rozkazującym. Cóż to, czy każde pańskie życzenie ma być dla
nas rozkazem? Uważam, że przeciwnie: powinien pan być teraz w stosunku do nas
specjalnie delikatny i pobłażliwy, bośmy przecież wszystko rzuciły i przyjechałyśmy tutaj,
ufając panu, i przez to samo jesteśmy już wystarczająco od pana zależne.
— No, nie jest to zupełnie słuszne, zwłaszcza w danej chwili, po otrzymaniu wiadomości o
zapisaniu przez Marfę Pietrownę
367
trzech tysięcy rubli, których zjawienie się jest, jak przypuszczam, nader pożądane, o ile
mogę wnosić ze zmiany tonu w stosunku do mnie — dodał zjadliwie.
— Sądząc z tej uwagi — zauważyła rozdrażniona Dunia — rzeczywiście można by
przypuszczać, że liczył pan na naszą bezradność.
— Ale teraz już nie mogę liczyć, zwłaszcza zaś nie chciałbym przeszkadzać w podaniu do
wiadomości tajemniczych propozycji pana Arkadiusza Swidrygajłowa, do których
zakomunikowania upoważniony jest pani brat, a które jak widzę, mają dla pani
zasadnicze, a być może, też nader miłe znaczenie.
— Ach, Boże święty! — krzyknęła Pulcheria Aleksandrow-na.
Razumichin nie mógł usiedzieć na krześle.
— I nie wstyd ci teraz, siostrzyczko? — zapytał Raskol-nikow.
— Wstyd mi, Rodia — powiedziała Dunia. — Panie Łużyn, proszę stąd wyjść — zwróciła
się do Łużyna blada z gniewu.
Zdawało się, że Łużyn zupełnie nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Był zbyt pewny
siebie, swojej władzy i bezradności swych ofiar. Nie wierzył własnym uszom. Pobladł i
usta mu się zatrzęsły.
— Awdotio Romanowno, o ile teraz zamknę za sobą drzwi po takim pożegnaniu, to
proszę sobie dobrze to zważyć, bo nie powrócę już nigdy. Niech się pani zastanowi. Ja się
nie cofam.
— Cóż za bezczelność! — krzyknęła Dunia, zrywając się z krzesła. — Nie życzę sobie,
aby pan kiedykolwiek wrócił.
— Tak! To to ta-a-k! — zawołał Łużyn, który do ostatniej chwili nie wierzył w możliwość
podobnego zakończenia sprawy i teraz zupełnie stracił głowę. — To ta-a-k! A czy zdaje
sobie pani sprawę z tego, że miałbym prawo zaprotestować?
— Jakim prawem pan się tak do niej odzywa? — gorąco ujęła się za córką Pulcheria
Aleksandrowna. — W jaki sposób może pan prostestować? Jakie ma pan prawo? Pan
sądzi, że oddam moją Dunię takiemu człowiekowi? Niech pan sobie
368
idzie i zostawi nas w spokoju! Same jesteśmy sobie winne, żeśmy się dały wciągnąć do
złej sprawy, a ja najbardziej...