zbrodnia i kara.pdf

czerwone pokrycie futerka umazane we krwi ręce. „Czerwone, a na czerwonym nie będzie
znać krwi — pomyślał i zaraz się zreflektował: — Boże! Zmysły tracę czy co?"
Lecz gdy tylko ruszył łachy, spod futerka wyśliznął się złoty zegarek. Zaczął wszystko
przerzucać. Rzeczywiście w gał-ganach ukryte było złoto — prawdopodobnie zastawy,
wykupione i nie wykupione — bransoletki, łańcuszki, kolczyki, szpilki itp. Niektóre były w
futeralikach, inne zaś po prostu owinięte w papier gazetowy, ale porządnie i starannie, w
podwójne arkusze, przewiązane wstążeczkami. Nie tracąc ani chwili, zaczął je pakować
do kieszeni spodni i płaszcza, bez wyboru, nie rozpakowując paczuszek ani nie otwierając
futera-lików, ale dużo zabrać nie zdążył...
Nagle usłyszał, że w pokoju, w którym leżała stara, ktoś chodzi. Przerwał pakowanie i
zamarł. Dookoła panowała cisza,
1 Arszyn — dawna rosyjska miara długości, wahająca się w granicach 71,12-81,5 cm.
112
a więc iyiKo mu się zdawało. Ale naraz usłyszał wyraźnie stłumiony okrzyk, jak gdyby ktoś
słabo i krótko jęknął i zamilkł. Potem — znowu martwa cisza trwająca z minutę albo i
dwie. Przykucnął przy kufrze i czekał, wstrzymując oddech, ale naraz zerwał się, chwycił
siekierę i wybiegł z sypialni.
Na środku pokoju stała Lizawieta, z wielkim tobołkiem w ręku, i w osłupieniu patrzyła na
zamordowaną siostrę, biała jak płótno i jakby za słaba, by krzyknąć. Na widok
wpadającego Raskolnikowa zadrżała jak liść i twarz zaczęła jej kurczowo drgać.
Podniosła rękę i otworzyła nawet usta, ale jednak nie krzyknęła i wolno, tyłem zaczęła się
cofać w kąt, patrząc mu uporczywie prosto w oczy, ale w milczeniu, jak gdyby nie miała sił
krzyknąć. Rzucił się do niej z siekierą. Wargi skrzywiła tak żałośnie, jak to bywa u małych
dzieci, kiedy zaczynają się czegoś lękać, pilnie wpatrują się w przedmiot, który je
strachem przejmuje, i zamierzają się rozpłakać. Nieszczęsna Lizawieta była do tego
stopnia prosta, zahukana i nastraszona, że nie podniosła nawet rąk, żeby zasłonić twarz,
jakkolwiek w tej chwili byłby to odruch zupełnie naturalny, bo siekierę miała wzniesioną
nad samą twarzą. Uniosła tylko wolną lewą rękę, nawet nie na wysokość twarzy, i powoli
wyciągnęła ją w jego kierunku, jakby go odsuwała. Uderzył siekierą w czaszkę ostrzem, z
rozmachu i przerąbał jej całą górną część czoła, wrzynając się prawie do ciemienia.
Natychmiast runęła na ziemię. Raskolnikow zupełnie stracił panowanie nad sobą,
schwycił jej tobołek, znowu go rzucił na ziemię i wybiegł do przedpokoju.
Coraz bardziej opanowywał go strach, zwłaszcza po tym drugim, zupełnie
nieprzewidzianym morderstwie. Chciał jak najprędzej stąd uciec. I gdyby był w stanie w
owej chwili dokładniej widzieć i rozumować, gdyby mógł uświadomić sobie wszystkie
trudności swojej sytuacji, całą grozę, ohydę i bezsensowność oraz zrozumieć wreszcie, ile
czeka go przeszkód, a może i przestępstw, żeby się stąd wyrwać i dostać do domu, to
bardzo możliwe, że porzuciłby wszystko, poszedłby, gdzie
113
, i sam na sieoic ziuunuy uumesicmc, nawei nic z,c sua.-chu o siebie, a z przerażenia i
obrzydzenia do tego, co uczynił. Szczególne uczucie obrzydzenia potęgowało się w nim z
minuty na minutę. Za nic na świecie nie wróciłby teraz do kufra ani nawet do pokoi.
Jednakże powoli zaczęło go opanowywać jakieś dziwne roztargnienie czy zaduma;
chwilami zapominał się, a raczej zapominał o rzeczy najważniejszej, czepiając się
równocześnie drobiazgów. Gdy zajrzał do kuchni i spostrzegł na ławce wiadro napełnione
do połowy wodą, postanowił umyć ręce i siekierę. Ręce miał lepkie od krwi. Siekierę
wrzucił ostrzem do wody, chwycił z okna leżący na wyszczerbionym spodku kawałek
mydła i zaczął w wiadrze myć ręce. Potem wyjął siekierę, obmył żelazo i długo, ze trzy
minuty, szorował drewniany trzonek, próbując zmyć krew mydłem. Po tej czynności wytarł
wszystko bielizną, która się suszyła na sznurze przeciągniętym przez kuchnię, a potem
długo, uważnie oglądał siekierę przy oknie. Żadnych śladów nie było, tylko trzonek był
jeszcze mokry. Starannie znowu zawiesił siekierę na pętli pod płaszczem. Następnie, na