zbrodnia i kara.pdf

— Nie bredź! — krzyknął zniecierpliwiony Razumichin. — Skąd wiesz? Nie możesz ręczyć
za siebie. Ja podobnie jak ty tysiąc razy kłóciłem się z ludźmi, a potem znowu do nich
przychodziłem... Sumienie przemówi, więc idziesz z powrotem do człowieka... Zapamiętaj,
dom Poczinkowa, drugie piętro...
— Widzę, szanowny panie Razumichin, że zgodziłby się pan, aby go tłukli, byle tylko mieć
przyjemność opiekowania się kimś.
— Kogo tłuc? Mnie? Za sam pomysł nos ci urwę! Dom Poczinkowa, numer 47, u
urzędnika Babuszkina...
— Nie przyjdę, panie Razumichin! — Raskolnikow odwrócił się i odszedł.
— Idę o zakład, że przyjdziesz! — krzyknął za nim Razumichin. — A jak nie... to słyszeć o
tobie nie chcę! Poczekaj! Zamietow jest tam?
— Jest.
— Widziałeś go?
— Widziałem.
— Rozmawiałeś z nim?
— Rozmawiałem.
213
— O czym? A zresztą niech cię piorun trzaśnie, nie mów mi tego. Więc dom Poczinkowa,
47, u Babuszkina, pamiętaj!
Raskołnikow doszedł do ulicy Sadowej i zniknął za rogiem. Razumichin w zamyśleniu
patrzył za nim. W końcu machnął ręką i wszedł do restauracji, ale nagle zatrzymał się na
schodach.
„Niech to licho porwie — zastanawiał się prawie głośno — mówi niby rozsądnie, a jednak
zdaje mi się... Ale i ze mnie też porządny dureń! A czy wariaci nie potrafią rozprawiać
rozsądnie? Zdaje się, że Zosimow tego właśnie się obawia!... — Puknął się w czoło. — A
co będzie, jeżeli... jak ja mogłem zostawić go teraz samego? Przecież może się jeszcze
utopić! Oj, palnąłem głupstwo! Nie wolno!" — i Razumichin pobiegł z powrotem, aby
dogonić Raskolnikowa, ale nie mógł go nigdzie dostrzec. Splunął ze złości i szybko
powrócił do „Pałacu Kryształowego", żeby czym prędzej wybadać Zamietowa.
Raskołnikow poszedł prosto na ...ski most, stanął pośrodku mostu i oparłszy się łokciami
o balustradę, patrzył przed siebie. Po rozmowie z Razumichinem poczuł nagle takie
osłabienie, że z trudem dowlókł się do mostu. Chciał gdzieś usiąść albo położyć się
wprost na ulicy. Pochyliwszy się nad wodą, patrzył bezmyślnie na ostatni różowy odblask
zachodzącego słońca, na rząd domów, które wydawały się ciemne na tle zapadającego
zmierzchu, na odległe okno gdzieś na mansardzie, po lewej stronie kanału, które jakby
płonęło w ostatnich promieniach słońca... Potem znów uporczywie wpatrywał się w
ciemną wodę. Nagle mignęły mu w oczach jakieś czerwone koła, domy ruszyły z miejsca,
przechodnie, brzegi rzeki, pojazdy — wszystko zawirowało w szalonym tańcu... Drgnął, od
omdlenia uratowało go okrutne i bezsensowne wydarzenie. Poczuł, że ktoś stoi obok
niego z prawej strony, tuż przy nim. Spojrzał: była to wysoka kobieta, w chustce na głowie,
o żółtej, podłużnej, wychudłej twarzy i zaczerwienionych, zapadłych oczach. Patrzyła
wprost na niego, lecz było jasne, że go nie widziała i niczego już nie rozróżniała dokoła.
Nagle kobieta oparła się prawą ręką o balustradę, podniosła prawą nogę, przełożyła ją
214
przez poręcz, potem lewą i skoczyła do kanału. Brudna woda zakryła ofiarę, ale po chwili
wypchnęła ją na powierzchnię. Prąd ją unosił, głowa i nogi były zanurzone w wodzie,
plecy wystawały nad powierzchnią, spódnica wzdęła się nad wodą jak poduszka.
— Utopiła się! Utopiła się! — krzyczały dziesiątki głosów naraz. Ludzie zbiegali się; na
brzegach kanału gromadzili się przechodnie; na moście koło Raskolnikowa zebrał się tłum
widzów, który go popychał i przyciskał do poręczy.
— Święci pańscy, toć to nasza Afrosinjuszka — rozległ się w pobliżu płaczliwy krzyk
kobiety. — Ratujcie, kto w Boga wierzy! Ludzie kochani, wyciągnijcie ją z wody!