zbrodnia i kara.pdf

— Których zdobycie tyle cię, mamo, kosztowało i tak dalej... — dodała Awdotia
Romanowna.
— On był wczoraj rozdrażniony — powiedział Razumichin w zamyśleniu. — Gdybyście
panie widziały, co on wyprawiał wczoraj w restauracji, hm! Rzeczywiście mówił mi
podczas powrotu do domu o jakimś nieboszczyku i o jakiejś dziewczynie, nie zrozumiałem
jednak ani słowa... Zresztą, ja również wczoraj byłem...
— Najlepiej, mamo, będzie, jeśli same pójdziemy do niego i tam od razu zobaczymy, co
trzeba robić. A zresztą, już czas najwyższy. Boże! Już po dziesiątej! — zawołała,
spojrzawszy na swój wspaniały, złoty zegarek z emalią, który miała zawieszony na szyi na
cienkim, weneckim łańcuszku. Cacko to zdecydowanie nie harmonizowało z resztą
ubrania.
„Prezent od narzeczonego" — pomyślał Razumichin.
— Ach, już czas... już czas, Dunieczko, już czas! —zaniepokoiła się Pulcheria
Aleksandrowna. — Gotów pomyśleć, że
270
jeszcze od wczoraj gniewamy się na niego, skoro tak długo nie przychodzimy. O mój
Boże!
To mówiąc, szybko włożyła mantylę i kapelusz; również Dunieczka się ubrała. Jej
rękawiczki były nie tylko znoszone, lecz nawet, jak Razumichin zauważył, podarte. A
jednak ta widoczna nędza nadawała obu kobietom jakby pozór godności, zwykłej u ludzi,
którzy potrafią nosić skromne ubranie. Razumichin patrzył ze czcią na Dunię i był dumny,
że ma ją odprowadzić. „Ta królowa1 — przyszło mu na myśl — która cerowała sobie w
więzieniu pończochy, na pewno w owej chwili bardziej wyglądała na królową aniżeli w
czasie najwspanialszych uroczystości i przyjęć".
— Mój Boże! — zawołała Pulcheria Aleksandrowna — czyż mogłam pomyśleć, że będę
się bała spotkania z synem, z moim miłym, kochanym Rodią... A dziś boję się — dodała,
nieśmiało spozierając na Razumichina.
— Nie obawiaj się, mamo — rzekła Dunia, całując ją.
— Raczej wierz w niego tak, jak ja wierzę.
— Ach, mój Boże! Ja również wierzę, ale nie spałam całą noc!
— zawołała biedna kobieta. Wyszli na ulicę.
— Wiesz, Duniu, gdy nad ranem nieco przysnęłam, przyśniła mi się nieboszczka Marfa
Pietrowna... cała w bieli... podeszła do mnie, wzięła mnie za rękę i potrząsała nade mną
głową z tak srogą miną, jakby mnie potępiała... Czy może to być dobry znak? Ach, mój
Boże! Przecież pan nie wie jeszcze, że Marfa Pietrowna umarła.
— Nie, nie wiem. Kim była Marfa Pietrowna?
— Umarła nagle! I niech pan sobie wyobrazi...
— Później, mamo — przerwała Dunia — przecież pan Dymitr nic nie wie o Marfie
Pietrownie.
1 Chodzi o królową Francji Marię Antoninę (1755-1793), żonę Ludwika XVI, uwięzioną po
wybuchu powstania w Paryżu w 1792 r. i ściętą z wyroku Trybunału Rewolucyjnego.
271
— Acn, pan nie WICY A ja myślałam, ze panjuz wszystko wie. Proszę mi wybaczyć, ale w
ostatnich dniach zupełnie tracę głowę. Doprawdy, uważam pana za naszą Opatrzność i
dlatego zdawało mi się, że pan wszystko wie. Uważam pana za krewnego... Niech się pan
nie gniewa, że tak mówię. Mój Boże! Co się panu stało w prawą rękę? Skaleczył się pan?
— Tak, skaleczyłem się — wyszeptał uszczęśliwiony Razu-michin.
— Niekiedy tak mówię ze szczerego serca, aż Dunia mityguje mnie... Ale, mój Boże, w
jakiej norze on mieszka! Czy już się obudził? A ta jego gospodyni uważa to za pokój?
Proszę pana, mówi pan, że on nie lubi zdradzać swoich uczuć, tak że ja mu może
uprzykrzę się... przez moje słabostki?... Czy mógłby mi pan powiedzieć, Dymitrze
Prokofjiczu, jak mam się wobec niego zachowywać? Bo doprawdy nie wiem, co robić.