zbrodnia i kara.pdf

— Więc nie opuścisz mnie, Soniu? — zapytał, patrząc na nią z ufnością.
— Nie, nie, nigdy i nigdzie! — krzyknęła. — Pójdę za tobą wszędzie! O, Boże!... O, ja
nieszczęśliwa! Dlaczego, dlaczego przedtem nie znałam ciebie! Dlaczego dawniej nie
przychodziłeś? O, Boże...
— Przecież przyszedłem.
— Ale dopiero teraz! Ach, co robić?... Razem! Razem!
— powtarzała nieprzytomnie i objęła go znowu. — Pójdę z tobą razem na katorgę!
Raskolnikow zatrząsł się, dawny, pełen nienawiści i prawie szyderczy uśmiech wykrzywił
mu usta.
— Soniu, może ja wcale nie mam zamiaru iść na katorgę
— powiedział.
Sonia spojrzała na niego badawczo.
Po pierwszym namiętnym i wyczerpującym współczuciu dla nieszczęśnika uzmysłowiła
sobie teraz straszliwy fakt morderstwa. W zmienionym tonie, jakim się do niej odezwał,
usłyszała nagle głos zabójcy. Patrzyła na niego zdumiona. O niczym jeszcze nie
wiedziała: po co, dlaczego i jak to się stało. Wszystkie te pytania naraz kłębiły się w jej
głowie. I nagle zwątpiła: „On, on jest mordercą? Czy to możliwe?"
485
— co 10 znaczy.' co się ze mną dzieje? — powtarzała w osłupieniu, wciąż jakby
nieprzytomna. — Jak pan mógł, pan taki... zdecydować się na to? Jak pan mógł?
— No tak, dla rabunku. Przestań, Soniu — odpowiedział zmęczonym i zniecierpliwionym
tonem.
Sonia stała oszołomiona, ale nagle krzyknęła:
— Byłeś głodny! Ty... żeby pomóc matce? Tak?
— Nie, Soniu, nie — bełkotał, odwróciwszy głowę — nie byłem taki głodny... rzeczywiście
chciałem pomóc matce, ale... nie o to chodzi... nie męcz mnie, Soniu.
Sonia załamała ręce.
— Czy to prawda, czyżby to była prawda? Boże, czyż to być może? Kto w to uwierzy?...
Jak to, swoje pan wszystko rozdaje, a zabija dla rabunku! Ach!... — żachnęła się nagle. —
Te pieniądze, które pan dał Katarzynie Twanownie... Te pieniądze... Boże, czyżby i te
pieniądze...
— Nie, Soniu — przerwał skwapliwie — to nie były te pieniądze, uspokój się! Te pieniądze
przysłała mi matka przez pewnego kupca. Otrzymałem je, kiedy byłem chory, i tego
samego dnia dałem Katarzynie Iwanownie... Razumichin widział... on właśnie za mnie je
odbierał... to moje własne pieniądze.
Sonia słuchała z niedowierzaniem, usiłując jakoś się w tym wszystkim zorientować.
— Tamte pieniądze... zresztą nawet nie wiem, czy były tam pieniądze — dodał cicho,
jakby w zamyśleniu — zdjąłem jej wtedy sakiewkę z szyi, zamszową... była pełna...
wypchana, nawet nie zaglądałem do środka, zapewne nie zdążyłem... A rzeczy, same
jakieś spinki i łańcuszki, wszystko to razem z sakiewką schowałem następnego dnia rano
pod kamieniem, w podwórku pewnego domu przy prospekcie W-kim... Leży tam teraz
wszystko...
Sonia słuchała z wytężoną uwagą.
— Więc w takim razie, dlaczego... Sam pan powiedział, że dla rabunku, a nic pan nie
wziął? — zapytała szybko, jak tonący chwytając się źdźbła nadziei.
486
— Nie wiem... nie zdecydowałem się jeszcze, czy wezmę te pieniądze, czy nie —
powiedział wciąż jakby w zadumie, lecz nagle oprzytomniał, przelotny uśmiech zagościł
mu na wargach. — Ach, niezłe głupstwo palnąłem teraz, co?
„Może to wariat" — błysnęła Soni myśl. Ale zaraz odrzuciła to przypuszczenie: „Nie, to
chyba coś innego". Nie rozumiała z tego nic a nic.