zbrodnia i kara.pdf

— nie było go, za godzinę przyszedłem — nie przyjął, trzeci raz przyszedłem — dopuścił.
Zacząłem mu meldować, że tak i tak, a on zaczął po pokoju latać i bić się w piersi: „Co wy
ze mną, zbóje, robicie? Żebym ja taką rzecz wiedział, tobym go pod strażą tu sprowadził!"
Potem wyleciał, kogoś tam zawołał, pogadał z nim w kącie, a potem znów do mnie i się
pyta i klnie. Naprzeklinał się, a ja mu wszystko powiedziałem i mówiłem, że pan mi
wczoraj nic nie miał śmiałości odpowiedzieć i że pan mnie nie poznał. Zaczął znowu
biegać i ciągle się bił w piersi, zły był i biegał, a jak pana zameldowali, to powiada, właźże
za przepierzenie, nie ruszaj się, żebyś tam nie wiem co usłyszał. Sam mi tam przyniósł
krzesło i zamknął mnie. Może, mówi, i ciebie zawezwę. A jak przyprowadzili Mikołaja, to
mnie zaraz po panu wyprowadzili: ja cię, powiada, jeszcze każę wezwać i jeszcze będę
pytać...
426
— Mikołaja przesłuchiwał przy tobie?
— Jak pana wyprowadził, to i mnie zaraz wyprowadził, a Mikołaja zaczął przesłuchiwać.
Mieszczanin umilkł i nagle znowu ukłonił się w pas, dotknąwszy palcem podłogi.
— Niech już pan mi wybaczy tę moją obmowę i złość.
— Niech ci Bóg przebaczy — odpowiedział Raskolnikow.
Gdy tylko to powiedział, mieszczanin znów zgiął się w ukłonie, tym razem już nie do ziemi,
lecz tylko do pasa, odwrócił się wolno i wyszedł z pokoju. „Wszystko ma teraz dwa końce,
wszystko ma dwa końce" — powtarzał Raskolnikow i bardziej niż kiedykolwiek pewny
siebie wyszedł z pokoju.
„Teraz zmierzymy się jeszcze" — powiedział z krzywym uśmiechem, schodząc ze
schodów. Złość skierowana była do niego samego: ze wstydem i pogardą przypomniał
sobie swoją „małoduszność".
Część piąta
i
Ranek, który nastąpił po fatalnym zajściu z Dunią i Pulcherią Aleksandrowną, przyniósł
Łużynowi otrzeźwienie. Ku wielkiemu swemu zmartwieniu zaczai powoli oswajać się z
myślą, że to, co jeszcze wczoraj wydawało mu się*czymś prawie fantastycznym, było
jednak rzeczywistością nie do naprawienia, jakkolwiek ciągle jeszcze niezupełnie
prawdopodobną. Czarna żmija urażonej miłości własnej całą noc kąsała mu serce. Zaraz
po wstaniu z łóżka Łużyn przejrzał się w lustrze. Obawiał się, czy mu się przypadkiem w
nocy żółć nie ulała. Pod tym względem jednak wszystko było na razie w porządku.
Obejrzawszy starannie swoją godną, białą, ostatnio nieco nalaną twarz, Łużyn nabrał na
chwilę otuchy i niezachwianego przekonania, że potrafi znaleźć sobie inną narzeczoną,
kto wie nawet, czy nie odpowiedniejszą. W tej samej jednak chwili zreflektował się i
splunął energicznie, wywołując tym milczący, lecz sarkastyczny uśmiech swego młodego
przyjaciela i współlokatora Andrzeja Siemionowieża Lebieziatnikowa. Uśmiech ten Łużyn
zauważył i postanowił zakonotować w pamięci. W ostatnich czasach sporo już sobie
notował w pamięci na koncie swego młodego przyjaciela. Gniew jego wzmógł się jeszcze,
gdy
428
zorientował się nagle, że nie powinien był opowiadać Andrzejowi o wczorajszych
wydarzeniach. To był drugi błąd, popełniony wczoraj w afekcie, w rozdrażnieniu, przez
nadmierną ekspansywność... Potem przez cały ten ranek przykrości szły jedna za drugą.