zbrodnia i kara.pdf

— Nie. Uklęknij, mamo, i módl się. Może Bóg wysłucha twojej modlitwy.
— Chodź, przeżegnam cię, pobłogosławię! O tak, tak. O Boże, co się z nami stanie?
Tak, cieszył się, był bardzo zadowolony, że nikogo nie było, że był sam z matką. Po tych
wszystkich strasznych przejściach teraz zmiękło mu serce. Padł przed nią na kolana,
całował jej nogi. Objąwszy się, oboje płakali. Nie dziwiła się i nie wypytywała go tym
razem. Od dawna przeczuwała, że z synem dzieje się coś strasznego, a teraz wiedziała,
że nadchodzi najgorsza dla niego chwila.
— Rodia, mój kochany, mój pierworodny — mówiła, łkając — teraz jesteś taki, jak kiedy
byłeś mały, tak samo przychodziłeś do mnie, tak samo obejmowałeś i całowałeś.
Kiedyśmy jeszcze razem z ojcem żyli i biedowali, pociechą nam było to, że ty z nami
jesteś, a gdy pochowałam ojca, ileż to razy, objęci jak teraz, płakaliśmy na jego mogile. A
że ja ciągle płaczę, to dlatego, że serce matki przeczuwało nieszczęście. Pierwszy raz, jak
cię zobaczyłam tego wieczora, kiedyśmy przyjechały tutaj, to ze spojrzenia twego
wszystko odgadłam. Serce mi się wtedy ścisnęło, a dziś, kiedy ci otworzyłam, spojrzałam,
no, myślę sobie, nadeszła fatalna chwila. Rodia, Rodia, ty przecież nie zaraz wyjeżdżasz?
596
— Nie.
— Przyjdziesz jeszcze?
— Tak... przyjdę.
— Rodia, nie gniewaj się, nie śmiem ciebie wypytywać. Wiem, że nie powinnam, ale
powiedz mi choć dwa słowa, czy ty daleko jedziesz?
— Bardzo daleko.
— Czy będziesz tam pracował, czy to jakaś kariera dla ciebie?
— Jak Bóg da... módl się tylko za mnie...
Raskolnikow skierował się ku drzwiom, lecz ona uchwyciła się go i z rozpaczą patrzyła mu
w oczy. Twarz jej wykrzywiło przerażenie.
— Dosyć już, mamo — powiedział Raskolnikow, który w tej chwili szczerze żałował, że tu
przyszedł.
— Przecież nie na zawsze? Wszak nie na zawsze? Przyjdziesz jeszcze, przyjdziesz jutro?
— Przyjdę, przyjdę, żegnaj.
Wyrwał się jej wreszcie.
Wieczór był pogodny, ciepły i jasny. Od rana już się wypogodziło. Raskolnikow szedł do
swego mieszkania, spieszył się. Chciał zakończyć wszystko przed zachodem słońca. Do
tego czasu nie miał chęci widzieć się z kimkolwiek. Idąc po schodach, zauważył, że
Nastka, podnosząc oczy od samowara, śledzi go i patrzy w ślad za nim. „Czyżby ktoś był
u mnie?" — pomyślał i ze wstrętem wyobraził sobie Porfirego. Lecz otworzywszy drzwi do
swego pokoju, ujrzał Dunię. Siedziała sama, w głębokim zamyśleniu i chyba od dawna
czekała na niego. Raskolnikow zatrzymał się na progu. Dunia z przestrachem podniosła
się z kanapy i stała przed nim wyprostowana. Spojrzenie jej wyrażało grozę i
niewypowiedziany ból. Po tym jednym spojrzeniu poznał, że ona wie o wszystkim.
— I cóż, mam wejść do ciebie czy odejść? — zapytał nieufnie.
597
— Cały dzień przesiedziałam u Soin Siemionowny, czekałyśmy na ciebie. Myślałyśmy, że
na pewno tam przyjdziesz.
Raskolnikow wszedł do pokoju i osunął się bezsilnie na krzesło.
— Jestem taki osłabiony, Duniu, jestem bardzo zmęczony, a chciałbym teraz w pełni
panować nad sobą. Spojrzał na nią nieufnie.
— Gdzieś ty był przez całą noc?
— Nie pamiętam dobrze. Widzisz, Duniu, chciałem się już raz na coś zdecydować.
Kilkakrotnie wracałem nad Newę, to przypominam sobie. Chciałem skończyć ze sobą,
ale... nie mogłem się zdecydować... — szepnął, znowu spoglądając nieufnie na Dunię.