zbrodnia i kara.pdf

Wyszli z traktierni. Swidrygajłow był jednak nie bardzo podchmielony. Wino tylko na
chwilę uderzyło mu do głowy, a teraz trzeźwiał prędko. Był zamyślony i bardzo czymś
zafrasowany. Szykował się widocznie do czegoś, co go podniecało i niepokoiło. W
stosunku do Raskolnikowa zmienił ton, był coraz bardziej opryskliwy i drwiący.
Raskolnikow zauważył to i poczuł niepokój. Swidrygajłow wydał mu się bardzo podejrzany.
Postanowił go śledzić.
Wyszli na ulicę.
— Pan na prawo, a ja na lewo lub odwrotnie — powiedział Swidrygajłow — tak czy inaczej
adieu, mon plaisir1, do miłego zobaczenia!
Skręcił na prawo, w stronę placu Siennego.
Raskolnikow ruszył za nim.
— A co to znowu! — krzyknął Swidrygajłow, odwracając się. — Zdaje się, że
powiedziałem...
1 Adieu, mon plaisir (fr.) — żegnaj, moja radości.
561
— To znaczy, że ja pana teraz me opuszczę.
— Co-o-o?
Obaj zatrzymali się i patrzyli na siebie, mierząc się wzrokiem.
— Z całej tej pańskiej półpijanej gadaniny — zaczął ostro Raskolnikow —
wywnioskowałem niezbicie, że pan nie tylko nie poniechał swoich zamiarów w stosunku
do mojej siostry, ale że pan jest nimi bardziej niż kiedykolwiek zajęty. Wiem, że siostra
odebrała dziś rano jakiś list. Pan przez cały czas jakoś nie mógł usiedzieć na miejscu...
Przypuśćmy nawet, że po drodze znalazł pan sobie jakąś żonę, ale to jest rzecz bez
znaczenia. Chcę się przekonać osobiście...
Raskolnikow chyba sam nie bardzo wiedział, o co mu idzie i o czym chce się przekonać
osobiście.
— Ach, tak! Chce pan, żebym wezwał policję?
— Niech pan wzywa!
Stali przez chwilę na wprost siebie. Wreszcie Swidrygajłow, przekonawszy się, że
Raskolnikow nie zląkł się groźby, zmienił ton i zawołał wesoło, po przyjacielsku:
— Dobry pan jest! Umyślnie nie mówiłem z panem o pańskiej sprawie, choć oczywiście
dręczy mnie ciekawość. To fantastyczna historia! Odłożyłem to sobie na drugi raz, ale
zaiste pan potrafi zmarłego zniecierpliwić... Więc chodźmy, ale uprzedzam z góry: teraz
wpadnę na chwilkę do domu po pieniądze, potem zamykam mieszkanie, biorę dorożkę i
na cały wieczór jadę na Wyspy. Chce pan udać się tam ze mną?
— Wstąpię tymczasem do Sofii Siemionowny przeprosić ją, że nie byłem na pogrzebie.
— Jak pan chce, lecz Sofii Siemionowny nie ma w domu. Poszła ze wszystkimi dziećmi
do pewnej ważnej damy, mojej dawnej znajomej, staruszki, opiekunki jakichś zakładów
dla sierot. Oczarowałem tę damę, wpłacając pieniądze za trzy sierotki po Katarzynie
Iwanownie, dając prócz tego ofiarę na zakład, wreszcie opowiadając jej ze wszystkimi
szczegółami historię Sofii Siemionowny. Efekt był niesłychany. I dlatego Sofię
Siemionownę wezwano dzisiaj do hotelu, gdzie owa dama tymczasowo rezyduje, po
powrocie z letniska.
562
— Nie szkodzi, mimo to wstąpię.
— Jak pan sobie życzy, lecz ja z panem nie pójdę, bo i po co! Prawie dochodzimy. Niech
mi pan powie, jestem pewny, że pan patrzy na mnie tak podejrzliwie dlatego, że byłem na
tyle delikatny i dotychczas nie niepokoiłem pana pytaniami... pan rozumie? Wydaje się to
panu czymś niezwykłym; założę się, że mam rację! No i bądź tu delikatny.
— I podsłuchuj pod drzwiami!
— A, o to panu chodzi! — roześmiał się Swidrygajłow. — Dziwiłbym się, gdyby po tym
wszystkim nie poruszył pan i tego tematu. Cha! cha! Jakkolwiek coś niecoś zrozumiałem z