zbrodnia i kara.pdf

— No wiesz! — zaoponował Razumichin, ale w tej chwili otworzyły się drzwi i weszła
nowa, nikomu z obecnych nie znana osoba.
Był to niemłody już pan, dobrze się trzymający, postawny, o wyniosłym wyrazie obrzękłej
nieco twarzy, który zaczai od tego, że stanął na progu i oglądając się dokoła ze źle
ukrywanym, nieomalże obraźliwym zdziwieniem, jak gdyby zadawał spojrzeniem pytanie:
„Gdzie też ja właściwie trafiłem?" Nieufnie, a nawet rozmyślnie podkreślając pewien
przestrach czy nawet coś w rodzaju odrazy, oglądał ciasną i niską „kajutę" Raskolnikowa.
Z tym samym zdziwieniem przeniósł spojrzenie na samego Raskolnikowa, rozebranego,
rozczochranego, nie umytego, leżącego na swojej nędznej, brudnej kanapie, i równie
nieruchomo go oglądającego. Następnie równie powolnie zaczął oglądać niechlujną, nie
ogoloną i nie uczesaną postać Razumichina, który ze swej strony bezczelnie i pytająco
patrzył mu prosto w oczy, nie ruszając się z miejsca. Przykre milczenie trwało z minutę, po
czym, jak należało się spodziewać, nastąpiła maleńka zmiana dekoracji. Zorientowawszy
się widocznie na podstawie pewnych, niedwuznacznych zresztą danych, że przesadnie
napuszoną postawą tutaj, w tej „kajucie", nic a nic nie wskóra, przybysz nieco zmiękł i
uprzejmie już, acz nie bez przygany w głosie, zwrócił się do Zosimowa, cedząc każdą
sylabę swego pytania:
— Czy mam przyjemność z Rodionem Romanyczem Ras-kolnikowem, studentem albo
byłym studentem?
Zosimow poruszył się leniwie i może by mu nawet odpowiedział, gdyby nie uprzedził go
Razumichin, do którego wcale się nie zwracano:
183
— wiasme leży na Kanapie; /\ czego sooie pan życzy r To poufałe: „czego sobie pan
życzy", jak gdyby z miejsca podcięło pretensjonalnego pana; o mało co nie odwrócił się do
Razumichina, zdążył się jednak pohamować i natychmiast zwrócił się twarzą znowu do
Zosimowa.
— Oto Raskolnikow! — wyseplenił Zosimow, kiwnąwszy głową w stronę chorego, po czym
ziewnął, rozwierając usta nieprawdopodobnie szeroko i trzymając je niezwykle długo w tej
pozycji. Potem powoli sięgnął ręką do kieszonki kamizelki, wyjął ogromny, wypukły, kryty
złoty zegarek, otworzył go, spojrzał i równie powolnym i leniwym ruchem włożył go z
powrotem.
Raskolnikow leżał przez cały czas bez słowa, na wznak, i uporczywie, acz bezmyślnie
wpatrywał się w przybysza. Odwróconą już od owego kwiatka na tapecie twarz miał
niesłychanie bladą i nad wyraz cierpiącą, jakby przed chwilą przeżył ciężką operację albo
jakieś tortury. Lecz przybysz stopniowo zaczai wzbudzać w nim coraz to większe
zainteresowanie, potem zdumienie, wreszcie nieufność i nawet jakby lęk. Gdy zaś
Zosimow, wskazując na niego, wyrzekł: „Oto Raskolnikow", nagle szybko wstał, jakby się
zerwał z miejsca, usiadł na swoim legowisku i omalże wyzywającym, chociaż urywanym i
słabym głosem oświadczył:
— Tak! Jestem Raskolnikow! Czego pan sobie życzył Gość uważnie popatrzył na niego i
bardzo dobitnie odpowiedział:
— Piotr Pietrowicz Łużyn. Mam niepłonną nadzieję, że nazwisko moje nie jest panu
całkiem obce.
Lecz Raskolnikow, który spodziewał się czegoś zupełnie innego, spojrzał na niego
bezmyślnie i nic nie odpowiedział, jakby nazwisko Piotra Pietrowicza rzeczywiście słyszał
po raz pierwszy.
— Jak to? Czyżby pan dotychczas nie otrzymał żadnych wiadomości? — zapytał Piotr
Pietrowicz, krzywiąc się nieznacznie.
184
TT ł^upwwi^u^i ivaaiv\jniijvuw upaui Ł puwiuiciu lici puu U5Z,J