zbrodnia i kara.pdf

papierosów, ona okropnie kaszlała, a jednak drzwi nie przymykała. Najmłodsza
dziewczynka, może sześcioletnia, spała na podłodze w jakiejś dziwnej, siedzącej pozie, z
głową wtuloną w kanapę. Chłopiec, o rok starszy od niej, drżał w kącie na całym ciele i
płakał. Wyglądało na to, że przed chwilą go wygrzmocono. Starsza dziewczynka, w wieku
lat dziewięciu, wysoka i cienka jak zapałka, w nędznej, podartej koszulinie i w narzuconym
na ramionka kortowym paltociku, sprawionym jej prawdopodobnie ze dwa lata temu, bo
nie sięgał teraz nawet do kolan, stała w kącie obok młodszego braciszka, obejmując go
długą, chudą jak patyk ręką. Zdawała się go uspokajać, coś mu szeptała, różnymi
sposobami usiłowała powstrzymać go, żeby się znów nie rozbeczał, równocześnie zaś ze
strachem śledziła za matką swymi wielkimi, ciemnymi oczyma, które wydawały się w jej
wychudłej i wystraszonej twarzyczce jeszcze większe, niż były w rzeczywistości.
51
Marmiełaaow, me wcnoaząc ao POKOJU, ale Raskolnikow pchnął go do wnętrza.
Kobieta, spostrzegłszy nieznajomego, stanęła jakby w roztargnieniu przed nim i
ocknąwszy się na chwilę, jakby siliła się odgadnąć, po co tu wszedł. Ale
najprawdopodobniej pomyślała sobie, że idzie do dalszych pokoi, bo jej pokój był
przechodni. W tym przekonaniu przestała na niego zwracać uwagę, skierowała się do
drzwi od sieni, żeby je przymknąć, i nagle krzyknęła z przestrachu, zauważywszy
klęczącego na progu męża.
— A-a!... — wrzasnęła, wpadając w szał — wróciłeś! Kaj-daniarzu! Bydlaku!... A gdzie
pieniądze? Co masz w kieszeni, pokaż mi tu! I w innym ubraniu! Gdzie masz ubranie?
Gdzie pieniądze? Gadaj!...
Rzuciła się do niego i zaczęła go rewidować. Marmieładow natychmiast jak najszerzej
rozłożył ręce, żeby nie utrudniać jej rewizji w kieszeniach. Nie znalazła ani kopiejki.
— Gdzie są pieniądze?! — wrzasnęła. — Boże święty, wszystko przepił! Przecież
dwanaście rubli było w kufrze...
— I naraz z wściekłością złapała go za włosy i wciągnęła do pokoju. Marmieładow robił
wszystko, żeby jej nie przeszkadzać, pełznąc za nią pokornie na klęczkach.
— I to sprawia mi rozkosz! Nie ból, a roz-kosz, sza-now-ny pa-nie! — pokrzykiwał, trzęsąc
się od targania go za włosy i raz nawet stuknął głową o podłogę.
Dzieciak, który spał na podłodze, obudził się i zaczai płakać. Chłopak, jakby dostał szału,
zerwał się z kąta i rzucił się ku siostrze w okropnym strachu. Starsza dziewczynka drżała
jak liść.
— Przepił! Wszystko, wszystko przepił! — krzyczała zrozpaczona biedna kobieta — i
ubranie ma inne! Głodne, głodne!
— i załamując ręce, wskazywała na dzieci. — O, życie trzykroć przeklęte! A panu, panu
nie wstyd — rzuciła się nagle na Raskolnikowa — z szynku! Z nim chlałeś? Ty też z nim
piłeś! Wynoś mi się stąd!
52
Młodzieniec wyniósł się natychmiast bez słowa. Zwłaszcza że otworzono na oścież drzwi
z sąsiedniego pokoju i ukazały się zaciekawione twarze paru osób. Były obleśnie
roześmiane, z papierosami w zębach, fajeczkami, w jarmułkach. Niektórzy byli w
rozpiętych szlafrokach, inni znowu w nieprzyzwoicie skąpych letnich ubiorach, z kartami w
ręku. Szczególnie bawili się wtedy, gdy Marmieładow, targany za włosy, krzyczał, że
sprawia mu to rozkosz. Zaczęli nawet wchodzić do pokoju; wtem rozległ się groźny,
przeraźliwy pisk: wkraczała do pokoju we własnej osobie Amalia Lippewechsel, żeby po
swojemu się tu rozprawić i po raz setny nastraszyć biedną kobietę urągliwym rozkazem
natychmiastowego wyniesienia się z mieszkania. Wychodząc, Raskolnikow zdążył
wsunąć rękę do kieszeni, wyjąć, ile się dało, miedziaków, które mu pozostały z
rozmienionego w szynku rubla, i położyć niepostrzeżenie na oknie. Gdy już był na
schodach, rozmyślił się i chciał nawet wrócić.